AROMA E PUTHJES

POEZI


Se ndieve aromen e puthjes sime,
Pse u frigove kaq shum nga era e shpirtit tim?
Dridhjet e zemres tende i ndieja ne cdo moment kur ti me deshiroje,
Dhe te thaheshin buzet nga deshira dhe ankthi qe te lindete ne zemer,
Mundoheshe te kuptosh se sme ke afer, andaj dhe lotet ne ender dhe gjeje jastekun e lagur ne mengjes,
Sdoje ta pranosh se me ke dashur se paku ne gjume, ne ender,
E di, mundoheshe te me therrasish te kthehesha, por une isha larg me,
Ktheu te lutem, por kur isha aty prane, nuk dukeshte dashurija yte,
Rrugetimi te dukej i gjate sa nje shekull kur ikje larg meje,
Flisje me Henen ne vetmi te nates, duke peshperitur emrin tim ashtu befazi,
Sa deshire kishje te me kesh afer ne ato momente qetsija, dhe te me vareshe per qafe me rrebesh puthjesh,
Dhe perseri ne enderrat e tua, une, duke me kerkuar neper mbulesen e shtratit,
Therrisje emrin tim me vrull dhe degjohej zeshem,
Engjujt i shqetsoje, ata te ledhatonin flokun duke te qetsuar,
Dhe zeri yt ndikonte ne dhomen time te gjumit, dhe prishej gjumi me,
E degjoja vajin e shpirtit tend dhe mundimin e zemres sate, deshiren per te me puthur,
Harroje buskuqin shpesh pa e hequr nga buzet e tua te embla, dhe puthje ne gjume mbulesen duke menduar s eme puth mua,
Mengjezi te beheshte mjegull dhe koka sa nje shkemb nga mundimet e nates,
Ne su puthem kurr, thoje, dhe vazhdoje te qendrosh ne shtrat e zgjar duke mbajtur koken me dore,
Deshe te me gjeje, po sme gjeje dot me, isha larg ne vende te harruara,
Dhe filloje ta lusish Zotin qe te dal nga ndonje ane, por sdilja dot,
Edhe gjat punes befazi te dilte fytura ime dhe cmendeshe nga dhembja,
Si se ndalova, thoje, dhe vazhdoje me punen akoma,
Puthja dita dites po thahej dhe i humbte aroma, e ne larg njeri tjetrit,
U ndam dhe u larguam ne dhera te huaja, dhe dashurise i dham fund pergjithmone,
Puthja mbeti penge ne shtratet tona, dhe harresa filloi te na mplake bashke,
Dhe puthja mbettet ne kujtese vetem, pse aromen e saje nuk e shijuam bashke?!


NOBEL@