LAMTUMIR BOTA KU LASH TE AFERMIT

 

       Ne at Bote lash shum kujtime, lash te dashurit e mi, akujt si bera dem.

                             E lus Zotin qe te bekohen te afermit e mi. Amen

Me shkas

 

П О Д Н Е С О К

 

ДО КОМИСИЈАТА ЗА СПРЕЧУВАЊЕ И ЗАШТИТА ОД ДИСКРИМИНАЦИЈА

 

                                                          А к т

 

ГЕНЕРАЛНА ПРИЈАВА ЗА КРШЕЊЕ НА ПРАВАТА НА ЧОВЕКОТ ВО СРМ.

 

 

Од Фергим Демири Новинар и Општественик, Преседател на невладиното здружение КОНГРЕСИ И БАШКИМИТ, Битола, со стан на ул.25-та, бр.29, 7000 Битола СРМ.

 

 

 

Уште на стартот , Дискриминацијата ја започна основачот на ова Комисија со одбивањето на мојот син за да биде дел на ова Комисија, Магистер по Филозовски Науки Мариглен Демири.

Следователно, дискриминацијата во моето семејство трае веке 20 и кусур години, со кршење на елементарните грагански и човекови права, почнувајки од сферата на здравството до политичкиот прогон против мене на Владата на Никола Груевски и ВМРО-ДПМНЕ и ДУИ како и ова сегашната. Сум бил приморан да барам Азил во неколку земји на Европската Униа, за да си се заштитам јас, но и семејството да ми биде нечепнато, сето тоа поради слободното информирање и новинарство.

Слична судбина доживеа и мојот син кого го некеја да е дел во ова Комисија, иако тој како дел на поранешната ЛЕВИЦА, бес да се докажи дека сторил кривичен акт против ова (не) држава, 6 години беше влечкан по судови, во основен суд-1, Скопје за да на крај нема докази и да застари делото.

Првин ме натепаа Партизаните на ДУИ 2008 година, а потоа им наредиа на Полицијата и на Обвинителството да ги менуваат службените белешки и на крај и мене да ме осудат како соучесник во тепачка.

По втор пат бев осуден са еден коментар на Фејзбук каде му укажував на една соработничка на ДУИ, наводно Новинарка претходно била во Ал Сат ТВ, која имаше вршено рецензија на мој текст објавен за Агенцијата за вести Илирија Њуз каде бев и вработен, преку Комјутерски Криминал во МВР поднесена е преставка, а Обвинителството беше натерано, да отфори постапка против уставно, зашто јасно е нагласено во член 15 на Уставот на СРМ дека цензурата е забранета во Северна Република Македониа со Уставен Закон.

Јас, за да не ме осудат со затфор, избегав од земјата и побарав Азил во Белгија, се плашев да не ми го одземат Пасошот, бидејки мојот мобилен телефон кој беше платен 700 евра ми беше одземен од Инспекторот на СВР Битола и ми дадоа една потврда, сум го барал по писмен пат преку МВР и Омбудсманот, но телефонот не ми е вратен. Ме осудија во одсуство 2 месеци затфор со една условно, каков преседан на (не)правдата во Маќидониа.

Се објавил интерен оглас кај Омбудсманот ((хе) народниот правобранител за преведувач , и поднесов апликација за преведувач од Македонски на Албански јазик за канцаларијата на Омбудсманот во Битола, одговор добив после еден месец, но во напишаното, врска нема тоа што ми велат тие, бидејки актот немал храброст самиот Омбудсман да го потпише, туку некаков си Секретар неговпартиски војник, ми пишувал глупости невидени.

Напишав Преставка на тој одговор и преку Мејл на Насер Зибери му пуштив 100-тина документи, ете веке трет месец немам никаков одговор.

Да не зборуваме за други измами од страна на Министер за Култура кој ме стави на трошоци да соберам една скоро врека на документи за моите активности во Културата, и на крајот се скри, и ме препушти на еден Референт по име Афет Јашари, кој пак дополнително ме натера по Пошта да сум ги пуштал документите, а одговорот од Министерот за Култура Адеми, тогаш во три реченици го добив по 6 месеци. Нема крај дискриминацијата во ова поле, во над 100-тина места сум аплицирал, од некои поке од половината не сум добил никаков договор.

Нема доверба ни во ова комисија зашто има неправда при изборот, а Омбудсманот што прави да ве прашам , ве молам? Која е неговата Работа? И потоа се лутите зашто бараме Политички Азил. Епа ете ова е само дел од кршењето на елементарните права, а колку ги има, треба цел роман да ви напишам.

Ако не верувате, појдете или барајте од Омбудсманот да ви ги даде испратените документи, но не само тие. Јас постојано сум му се жалел на таа институција, но тој не е народен правобранител, зашто ниеден случај нема истерано до Стразбург, а јас си комуницирам со Европската Комисија, со Интернационалната Федерација на Новинари со седиште во Брисел, и со Европската, и со други асоциации и мегународни фактори, но да знаете, таму каде што има Комисиии, не се решаваат никакви проблеми. Таму само се замаглуваат работите и криминалците во политиката делуваат беспрекорно.

Со почит

 

Фергим Демири, Независен Новинар и Аналитичар,

Битола

D a sh u r i p a f u n d

                                               Nga ditari i një gazetari emigrant 

          

                                                        R O M A N

                                                    A u t o r ë

 

                                       Fërgim Demirraj

“ Mbi 10 mijë metra lartë je në qiell, dhe të rri një fytyrë para teje që se fshin dot nga truri e as nga zemra.

Ajo, bën naze, por sju zemrova kurrë. Ëndërra ime e pavdekshme, të dua, stë lë kurrë.

Ti, linde në zemrën time, dhe në jetën time  si një befasi, por jo dhe si rastësi.

Edhe 1000 herë  të më kontestosh, unë nuk do heq dorë kurrë, dhe do qëndroj si burrë.

Lëndo sa të duash, nuk hidhërohem me ty, sepse, të dua shum”.      

 

 

 

 

 

 

1.Ëndrra ime e pavdekshme

 

 

 

Para disa kohësh, jetonte një Gazetarë në një qytet të Shqipërisë Lindore.

Ai, ishte qyteti i Folesë Kombëtare dhe Kulturore, dhe të historisë moderrne, aty ku u unifikua Alfabeti moderrn shqiptarë.

Ishte një person me një zemër të thellë, atdhedashës, hero i kohës, njeriu i punës dhe sakrificës së civilizimit jokorrekt, jetonte për dashurinë, por besonte dhe në zot.

Jeta e tijë ishte përplot me batica dhe zbatica.

Ai, ishte pothuajse i vetmuar, i prerë në mendimet dhe vendimet që i merrte. Nuk kishte shum miq, sepse ishte intelektual dhe i drejtë. Por kishte më shum armiq.

Ishte Boem dhe Artist, i lindur me bekime dhe dhunti Arti, por ishte dhe mjeshtër i vuajtjeve.

E nëpërkëmbnin ata që u besonte, dhe bënte shum gjëra për ata. E tradhëtonin, dhe ai duronte. E shtynin dhe e rrihnin tradhëtarët për çështjen madhore të kombit, siç e quante ai, dhe nuk dorëzohej lehtë.

E hodhi dhe femra që ai ngriti në këmbë ate, dhe si dhuroi as një fije dashuri.

Njeri i pafat edhe në rrafshin e dashurisë.

Ai, kishte shum mallë për sende të vogla, dhe gëzohej me pak si fëmijët.

Ishte dhe kokshkretë e këmbëngulës, dhe po e vendoste ta realizoi diçkain, ai shëndërrohej në çdogjë, dhe në pluhur, që ta realizonte e arinte qëllimin.

Por, sa vinte koha e shkonte, ai humbaste gjithcka.

E lëshuan dhe e larguan shokët, e torturuan dhe e maltretuan.

Ju dhan pas dhe klyshët e politikës, policija sekrete bashkë me kriminelët e vendit, dhe në fund, deshtën tia merrnin dhe jetën.

Vuante shum i plagosur në zemer e në shpirtë nga dështimet në dashuri.

Ai, çmendej kur fillonte  një lidhje të re, dhe si një luan i plagosur, sillej vërdallë pas dashurisë së re, për mos ta humbur ate.

Ishte tepër dhe tip romantik, Boem i vërtetë, por dhe optimist i madh. Shpesh herë deklaronte se shtylla e sigurtë e tijë, është Zoti, pasi-vazhdonte ai tutje, se vetëm ai nuk ia kishte kthyer kurrizin.

Ishte dhe i moralshëm dhe etik.

Bëheshte skandaloz dhe shqetsimtarë i vërtetë kur dikush nuk  e kuptonte.

Ishte tepër i sinqertë dhe punonte pa komplote dhe kapriçe. Dashurija, ishte strumbullari kryesorë i jetës së tijë. Çdo gjë jepte për dashurinë, dhe thonte se ajo vjen nga lartë.

“Ajo, është ushqimi im frymorë. Po spate dashuri, sje askushi”,- deklaronte, dhe duke i fërkuar sytë, i shkonte nga një pikë loti.

Duke qënë mirë i ngarkuar me problemet e shumta, ai nuk nguronte të dashuroheshte, sepse nuk  ekishte shijuar Gazetari mesmoshe, akoma nga ana tjetër.

Shpesh herë me ofshamje kuvendonte me miqt e tijë, dhe thoshte:  “Shum energji dhash për dashurinë, por nuk mu kthye as 1% -shi i sajë”.

Gazetari mesmoshë, para shum kohësh, duke grryer nëpër internet, ishte njohtuar dhe miqësuar me një femër, e cila vetëm e kishte ngacmuar zemrën e tijë.

Por, kjo lidhje, u përtri pas shum kohësh, kur përsëri e njëjat i kish dal në Fejzbuk, një faqe sociale të internetit, dhe atëherë ia kishte filluar...!

Gazetari, në fillim kishte patur vetëm kontakte sipërfaqsore dhe miqësore, por SS Ebardha si e quante ai, i kish folur fjalë shpresdhënëse, dhe në zemrën e Gazetarit, kishte filluar të regjistrohej e të lëviste diçka.

SS Ebardha, ishte një Shqiptare që kishte migruar për në Turqi viteve të 90-ta. E bukur, dhe e re ishte katandisur me të vëllanë dhe motrën e sajë, duke ikur nga tmerri që kish ndodhur at botë në Shqipëri.

Edhe ajo e pafat. Atje, i kishin ndodhur gjëra që ia kishin vështirsuar jetën.

Ishte bukuroshe e vërtetë. Ishte Stiliste Mode, dhe artiste e çmuar.

Gazetari, po çmendej nga kjo lidhje, dhe nga bukurija e sajë, dhe e çmonte ate si një gurë i çmuar që e quante ai.

Një ditë, duke u strehuar Gazetari, nga kërcënimet që ia bënjin armiqt, në qytetin e vendlindjes së mamasë së tijë, Gazetarit i ndodhi diçka shum e mirë. Kur u zgjua nga gjumi, ishte si i habitur, por dhe i mbushur përplot me dashuri në zemrën e tijë sa një mal që kishte, dhe me të katërtat u nis drejt kafe-internetit  për ta gjetur SS Ebardhën.

Nga ky moment, lindi një dashuri aq e fuqishme në zemrën e Gazetarit, sa që u shkri si qiriri kur bëhet vaj.

SS Ebardha, kishte përgaditur një koleksion fustanesh me Shqiponja të qëndisura për 100 vjetorin e pavarsisë të Shqipërisë, dhe kur ariti në vendlindje, menjëherë kontaktoj Gazetarin, dhe bile ia besoj ajo dhe numrin e telefonit celularë.

Gazetari, po shkriheshte si qiriri në zjarr, dhe tretej si sheqeri në ujë nga gallantonizmi e dashurija që kishte ndaj SS Ebardhës.

Ai, shkroi artikullin më të bukur për portretin e sajë. Aty, e derdhi gjith diturinë e zanatit të gazetarisë, dhe deklaronte se për këtë bukuri kisha tund dhe Botën.     

Ajo, pra rr;mbeu zemrën e keti Luani të plagosur.

Njeriu, me vuajtjet dhe sakrificat e kesaj Bote, megjithse i lënduar rëndë, nuk nguronte kur ishte në pyetje një dashuri, e cila lindëte në zemrën  e tijë të plagosur.

Ai, ishte në gjendje çdo gjë tç sakrifikonte, që sa më shum ta afronte ate, dhe ta bënte shok e mik, e ardhmëri për vete.

SS Ebardha, ishte pak si çapkëne. Edhe ajo ishte tip si Gazetari. Ishte e dashur shum.

Dhe kështu filloj Golgota e tijë e thellë e dashurisë.

Sipas të gjitha gjasave, ai at natë e kishte ënrërruar SS Ebardhën, dhe vetëm ai e din se çfar kishte ndodhur. 

Sekret i madh i dashurisë, mund ta paramendojsh.

Që at ditë filloj lufta tek ai për ta përfituar  një zemër  të një femre, për të cilën Gazetari nuk mund të zgjidhte fjalë, që të kontaktoheshte  me të.

 

 

 

                                                             ...

 

 

Një ditë, pas shum peripecive që i pati, dhe kërcënimeve, ai vendosi ta lëshonte vendlindjen  e tijë, dhe të katandiseshte nga këmbët – sytë.

Kur Gazetarit i digjeshte nën këmbët, SS Ebardha i ishte udhërrëfysi dhe ylli i tijë, sepse gazetari ndante çdo gjë me të.

Ai, për çdo dit komunikonte me të përmes telefonit Celularë. Ishte këmbëngulës.

Gazetari, i çmendur nga fuqija e dashurisë, dhe nga bukurija e sajë, ajo situatë akoma më thellë e fuste në ujrat e dashurisë pa fund. E, SS Ebardha ia rrëkllente nganjëherë, dhe ky fillonte të tmerroseshte. Pinte masandej me miqt, dhe rrënkonte thellë në zemrën e tijë, kur ajo i bënte naze dashurije.

Sa çaste ëndrrash që kishte ky njeri.

Rrëfente s eka shum plane në jeten  e tijë që do ti realizonte, po të lidheshte me dashuri me SS Ebardhën.

Ai, shpesh potenconte se ka një ëndërr të parealizuar në dashuri, dhe me ëndje ëndërronte një jetë të re pa shum probleme dhe brenga.

Thoshte, se ka dëshirë të kishte një lumturi me SS Ebardhën, me plot çaste dashurije, që kjo do kurorëzoheshte masandej me një vajzë, pra dashurija e tyre. “ Vajza do ti ngjaj mamasë,-thoshte Gazetari, do jet e bukur  dhe e mençur si ajo. Kurse, nga diturija do ti ngjaj babait të vet. Por nga kokneçsija, që të dyve”,-dhe qeshte  nga gëzimi që ndiente  në zemrën e tijë si të Luanit.

“Dy elemente për një jetë  stabile në këtë Botë”,-shprehej ai, duke ofshamur  me thellësi  nga fuqija e dashurisë që kishte.

Por, ai ishte dhe një rrebel i cili ishte mbushur me trimëri, por dhe me strese.

Çfar nuk kishte përjetuar. Edhe problemet e shëndetit i kishte përballuar. Por i fortë si Feniksi, dhe kur i flisnje për dashurinë, ai të dëgjonte gojhapur me vëmendje.

Koha, e kishte kaluar si nëpër Sitë. I shoshitur mirë e mirë, por, i qëndrueshëm në dashuri.

 

 

2. Arratisja

 

 

 

Ditët kur ndodhnin skandalet politike në vendin e tijë, dhe iu çfaq rreziku me vdekje, ai nuk hoqi dorë nga dashurija.

Deklaronte se në jetën e tijë mbi të gjitha është me rëndësi, dashurija.

Edhe në ato momente të vështira kur i vareshte vdekja pas, Gazetari, nuk hoqi dorë nga SS Ebardha. E quante me emra të ndryshëm magjestik e estetik si; Bleta, Shqiponja, Flutura, Yllë, Engjëll me dritë, Trëndafil, Lule Vlore, etj.

Vetëm asaj ia tregonte hallet se po kërcënoheshte, dhe po ndiqeshte nga armiqt e tijë, e askujt tjetri.

E ajo, e friksuar për jetën e tijë, i paraqiteshte në Net, dhe i sygjeronte që të ikte nga ai vend. “Ik sa më shpejtë, se nuk lozin ata me mjekrrat”, - i thoshte SS Ebardha, dhe e mbante vazhdimisht në kontakt.

Gazetari, tepër i shqesuar, konsulltoj shefin  e tijë të redaksisë, shoqatën e gazetarve, dhe disa miqt e tijë për këtë rrezik, dhe vendosi që ta lëshoj vendin.

Mirpo, SS Ebardha her pas herësh i bënte dhe naze, dhe ky trulloseshte  fare duke e hedh dhe telefonin celularë të markës Kineze për toke.

Por, çudi. Sa  herë që e përplaste, ai nuk thehej, e as dëmtohej. Dhe do thoshte kur fliste me miqt, se çfar çudirash bën dashurija. As telefonin se gjen gjë kur dashuron fortë.

Gazetari, me ndihmen e shokëve të vet të redaksisë, nga Shkupi, e kaloj kufirin, dhe doli në Kosovë.

At natë fjeti dhe bujti në Prishtinë, në qytetin e Rinisë, siç e quante ai.

Natën, para se të fluturonte me Ajroplan për në Evropë, për tu përmalluar me të kaluarën e tijë, ai doli me shetitë në sheshin  e Prishtinës, ashtu i lodhur dhe i rraskapitur, por eshe i stresuar, të shetiste nëpër shetitoren  e qytetit.

Thoshte në vete: “Eh ditët e lumtura  të rinisë. Këtu më kaluan, nëpër rrugët  ekëti qyteti”.

Përmalloheshte me bisedat që kishte me librashitësit e rrugës, para hotelit “Grand”, për kohrat e shkuara, sepse, shokët  eshoqet e klasës, as që i kishte parë ndonjëherë më.

I shqetsuar tejmase, përsëri e morri telefonin  exhepit, dhe kërkoi SS Ebardhën. Por, ajo nuk ia hapi telefonin.

U çmend, dhe filloi të fliste me vetveten, duke i thene vetiut: “I pa aftë dhe humbës”.

Spushonte dot duke u orvatur  që ta merrte përsëri. I shkroi një tregim të tërë me anë të mesazhit përmes Celularit, por ajo sdeshte të dëgjonte.

Të nesërmen u nis herët  në mëngjes, dhe para se të hynte në Avion, në Ajroportin e Prishtinës, i shkruajti përsëri  një mesazh SS Ebardhës.

“Zemër, unë nisem për në Stamboll nga Prishtina. Do të paraqitem nga Stambolli kur të mbrri”.

Mirpo, SS Ebardha, edhe kësaj rradhe nuk i hapi telefonin, e as mesazh i kthej.

Gjat fluturimit, ishte i emocionuar shum, por dhe i trishtuar, për të afërmit e vet se si i la në atdhe. Për nënën që e kishte rritur. Për të panjohurën që e priste. Por, më shum për të dashurën e tijë SS Ebardhën.

“Çfar manjeti ka kjo femër, - pyeste veten Gazetari, që po më tërheq dhe po më çmend kaq” ?!

Kur mbriti në portin ajrorë të Stambollit, u rrotullua nëpër Ajroport, dhe iu kujtua SS Ebardha, dhe përsëri filloi ta kërkonte. Por ajo, këmbëngulse. Nuk ia hapte telefonin.

Iu sul telefonit,  dhe përsëri i shkroi një mesazh .

“Luani, doli nga kafazi, për ta shpëtuar dhe gjetur Luaneshën e vet. U nisa për në Evropë”.  

Por, ajo ishte akoma e ftotë, dhe nuk i besoheshte se Gazetari kishte dal andej malevet.

 

 

 

3.Gazetari, emigrant...

 

 

Gazetari, mbrriti në një qendër të Evrropjane. Pasi zbriti nga nga Avioni, miqt e tijë dhe shokët e paisën me kartela telefonike, evropjane.

Dhe sa e vuri kartelën e re, mori guximin  ai Luan i plagosur, dhe iu paraqit SS Ebardhës.

Asaj, nuk iu besua  në fillim. Por, kur pa numrin e Evropës, diçka i foli, dhe e hapi telefonin e sajë.

“Urime zotëri. Më vjen mirë që mbrrite shëndosh e gjallë atje”.

Gazetari emigrant u mburr dhe u gëzua shum. Pastaj filluan ditëve  me rradhë bisedat bindëse, për çdo dit nga dy a tri, që më vonë të shtoheshin dhe nga 10 herë në dit.

Gazetari, tani emigrant, u paraqit dhe vendos në kampin e frefugjatëve në Mondal afër geteborgut i quajtur si Kollored.

Ditët në mërzi i kalonte në biseda  të gjata me SS Ebardhën e cila filloi ta kërkonte dhe nga 10 herë në dit Gazetarin emigrant në telefon.

Ajo, i tregonte diçka që tia hiqte mërzinë, dhe ta largonte nga mërzija, por ai ishte i dashuruar thelle dhe rëndë, dhe priste nga ajo fjalë kthyese,  si p.sh. “zemër”, “shpirtë”, siç i drejtoheshte ky. Por, ajo nuk i tha kurr kështu. Nuk dorzoheshte akoma. Femër e rëndë, pohonte Gazetari.

Biles, që ta largonte, i shkruante mesazhe në telefon si p.sh.: “Unë do martohem për një Turk pasanik, sepse humba gjithçka këtu në Shqipëri”.

E ai, tërboheshte dhe aq, kur kjo ia kthente me naze.

Ashtu një dit, pas nja tri javësh, kur doli nga kazamati i “Kolleredit”, i ra në dorë dhe interneti, dhe e luti SS Ebardhën që të dilte në Skajp, që ta shikonte dhe të përmalloheshte me të.

Përderisa kalonin ato dit në kampin e refugjatëve, SS Ebardha, kur i paraqiteshte në telefon, her e gëzonte, e her ia idhtonte fare jetën me deklaratën se do ikte të martoheshte për në Turqi.

Ajo, e pyeste dhe deshte të dijë gjithçka për Gazetarin emigrant.

Ai, vazhdimisht i pohonte se gjithëka në jetën e tijë, është ajo, dhe se nuk ka asnje sekret para sajë.

Dhe ashtu, një dit kur i ra në dorë interneti, sa doli nga Kazamati i Mondalit në Kollered, dhe e luti SS Ebardhën të dilte në Skajp.

Dëshira e tijë ishte të dashurën e vet që ta shihte përmes kamerës, dhe të fliste me të.

Çfar gëzimi. Ishte një çmenduri për te, që  për herë të parë shihte përmes kamerës femrën që e deshte shum.

Ajo, me naze.

Përsëri ia përmendi me mesazh at martesën e Turqisë.

Gazetari u çmend, u bë hi. Mori telefonin dhe shkroi mesazhin më të gjatë e më të bukur deri atëherë.

Nuk e pati lehtë as SS Ebardha  ma merr mendja, dhe iu paraqit Gazetarit emigrant. E Gazetari qau nga zemra. I erdhi një klithmë dhe i tha: “Unë të dua shum, dhe nuk mund ta ndal dashurinë që kam në zemër e shpirtin tim. Nuk mund të të ndaj me askend e kupton ti. Martohu ti. Edhe unë dola ta gjej një Svede Bjonde, por e ftohtë për mua. Nuk më tërheq mishi, a e kupton ti?! Do martohem dhe unë. Por dashurija për ty, kurr nuk do pushojë në zemrën time. Do vazhdoj deri sa të vdes unë”.

Qau në vete edhe SS Ebardha. Por, para Gazetarit emigrant, se bëri veten.

“Kur ashtu, ti njëherë patjetër të vish në Shqipëri të shikohemi e të merremi vesht, sepse edhe unë të dua ty”, - iu përgjigj SS Ebardha.

Pas disa kontaktesh, e dëshpëruar nga mospërfillja nga ana e Shqiptarve, përsëri i tha me nazet për Turkun.

Por, ky Luan i pakapërcyeshëm, dinte shum fjalë të bukura estetike, dhe përsëri i përdori ato.

SS Ebardha u zbut, dhe kur biseduan i tha: “Pse mërzitesh aq shum”?

Gazetari iu përgjigj: “Sepse të dua shum”.

 

 

 

                                                        ...

 

 

Bisedat, gjat kohës së qëndrimit  në kampin e migracionit, të gazetarit emigrant dhe SS Ebardhës, ishin shum shqetsuse, e kurr me gaz e te gëzueshme.

Ajo, e pyeste Gazetarin emigrant për disa hollsi të jetës së tijë, e ky nuk nguronte ti tregonte të vërtetën.

Ajo, deshti të dinte shum për gazetarin, mirpo ai nuk çante mendjen se çfar të kaluar  kishte SS Ebardha, edhe pse ate mund ta zbulonte nga shum burime që i kishte ai anekënd Botës.

E interesonte vetëm dashurija.

Ai, luteshte për çdo mbrëmje dhe mëngjes para Zotit për nevojat e veta, por, edhe për SS Ebardhën.

“O Zot, - i drejtoheshte ai, të lutem, preke zemrën e SS Ebardhës, dhe mbushe me dashuri. Jepi paqë dhe mirësi në jetë, dhe hiqja ato shqetsime që i ka”.

Por, ajo nga nazet që kishte, ia zinte për të madhe Gazetarit emigrant, se pse ai i shkruante lutjet në murin e FB-ës.

SS Ebardha, ishte një femër shum e bukur. Kishte vija të bukura trupore, dhe i ngjante një trëndafili me vesë.

Sidomos, kur i shikonte Gazetari emigrant fotografitë e saja nga rinija e deri sot, që kishte vendosur ajo në profilin  e sajë në FB, ai frymëzoheshte me copëz të re fryme të dashurisë.

Tensioni i gjakut i shkonzte mbi 200-dë, dhe dukeshte sikur do fluturonte.

SS Ebardha, kishte kaluar edhe ajo një jetë me stuhira të ndryshme. Ishte lodhur sikur dukeshte, nga jeta, dhe nuk krijonte lidhje, e as u besonte me fjalëve të njerzve dot.

Ishte si një Prince, si Mjellmë e vërtetë. Syri i vlente më shum se sa një gurë i çmuar. Por, ajo ishte e tëra e vlefshme.

Gazetari, dinte se me çfar ballafaqoheshte. Por, ishte i fortë në bindjet e veta, kur e mashtronin fare.

Përderisa thelloheshte ky kontakt, Gazetari kishte ëndje të shkruaj për at Pëllumbeshë artikuj artistik.

SS Ebardha ishte e emocionuar nga shkrimet  e tija, dhe bu gëzua shum për këto vepra të Gazetarit emigrant.

Ajo, më vonë kishte shkruar dhe një opinjon, dhe Gazetari u hodh në ndihmë për tia rregulluar tekstin, dhe luti redaksinë që të botoheshte.

Gazetari, sa shkonte koha, ai edhe më shum e më shum thellohej në dashurinë që linëte tek ai për SS Ebardhën.

SS Ebardha ishte një femër tipike, dhe klasike. Ishte mahnitëse dhe shpresdhënëse.

Në një rast kur këmbente kontakte në Chat të FB-ës, u shpreh se; sa të forcohem pak unë, ste lë ty. Do kem Atoljon  time, dhe unë do punoj me stilime, e ti do shkruash. Kam nevojë për një dorë mashkulli, që do të jet pranë meje”, - u shpreh ajo, dhe Gazetari u çmend për momentin, dhe edhe aq më shum u zhyt në dashuri.

SS Ebardha kishte dëshirë të ishte qendra e vëmendjes. Ajo, filloj ta rrorullonte Gazetarin rreth gishtit, duke e rrotulluar vërdallë me ato lojrat e saja të dashurisë.

Gazetari emigrant ishte i fascinuar kur ajo  e kërkonte, dhe në biseda të gjata, ky harxhonte Lekët, po sa ta mbushte telefonin me kredi. Dhe, në mes bisedash të gjata, ajo ia parashtronte nga një pyetje Gazetarit emigrat: “Sa fëmijë ke”?

Gazetari emigrant, pa menduar shum, i tregonte se sa fëmijë ka, dhe të cilës moshe janë ato.

SS Ebardha shpesh herë zemërohej me Gazetarin emigrant, dhe pas një kohe të shkurtër, ata, përsëri pajtoheshin. 

Ishte ky një vrullë zënkash dashurije mes dy artistëve të mëdhenj. Ajo, lozonjare, e ky Boem i vërtetë, që bëheshte pluhur para këmbëve të sajë.

Gazetari emigrant kurr nuk u zemrua me të. Ai, vdiste pomos e dëgjonte të paktën një herë në dit.

SS Ebardha, gjithmon e qortonte dhe i thoshte se është realiste, e ky e duronte.

Thoshte me miqt e shokët e tijë, se edhe po të vdiste, do e ngrinte SS Ebardha nga varri.

Biles, shkroi dhe kompozoi një këngë me një rrefren  të çuditshëm.

“Ëndërrat e mija, mbushur me lloj zjarri, vazhdimisht një dritë po më ndjek, edhe unë në vdeksha, do më nxjerr nga varri, Ebardha ime Pëllumbeshë”.

Dhe pasi e gjeti dhe melodinë, nj ditë përmes Skajpit kur bisedonin, ia këndoi, dhe SS Ebardha e pëlequ shum.

SS Ebardha, edhe pse kishte zënka të shpeshta  me Gazetarin emigrant, por kurr nuk hezitonte të dilte në Skajp, kur Gazetari emigrant i thonte: “Bleta, dil pak ne Skajp se më ka marr malli shum”.

E, Gazetari emigrant mbushej me gëzim, dhe i qeshte fytyra ditë me rradhë.

Ata, flisnin për shum gjëra. Gazetari emigrant, tretej kur e shikonte, dhe shprehte kënaqsitë nga bukurija e sajë duke u çmallur me fjalët: “ O syri  i bukur, floku yt i bukur. U kënaqa”, - i thonte ai.

SS Ebardha fliste në të shumtën e rasteve në gjuhën turke.

Gazetari emigrant, jo që nuk e fliste dhe kuptonte turqishten, por shpesh ia zinte për të madhe, pse i fliste në gjuhën të huaj. E ajo kishte një arsye, që kur fliste nga internet-kafeja, të mos e kuptonin se çka flet ajo, dhe me kë flet.

Në bisedat më të hershme,  kur SS Ebardha akoma ishte në Stamboll të Turqisë, Gazetari emigrant e pyeste se nëse do kish shkuar në Stamboll, ku do ishin takuar, e ajo iu përgjigj se do dilnin  në takim në restorantet e lokalet  të qeta pranë Bosforit, tek Ura e Gallatës.

“Aty është qetë, dhe ka ambient për të biseduar”, - i fliste SS Ebardha.

I kujtoheshin këto biseda të gjata në FB Gazetarit emigrant, dhe ndizej akoma kur shikonte fotografitë e saja të mëhershme, dhe pëshpëriste me veten; “Si stë takova mi Engjëll më herët. Më ke kaluar para hundësh, e unë stë kam hetuar”.

Gazetarit emigrant fillonoin e po i zbardheshin dhe flokët, jo nga mosha që kishte, por nga problemet që e kishin shtërnguar fortë në jetën e tijë. Por, në zemër ndihej i ri dhe i parë, dhe nuk dorzohej asesi. Ishte i tëri gëzim dhe energji kur mendonte për SS Ebardhën, dhe gëzohej si një fëmijë, dhe falenderonte Zotin, e i fliste: “O Zot, nga ma solle kët bukuri, kët trëndafil”, - që më vonë do ti dali me gjëmba.

Ai, përderisa banonte në Mondal te shoku i tijë, për çdo dit duke shkuar rrugës për në qendër të Mondalit, i luteshte Zotit që mos ia largonte SS Ebardhën nga jeta e tijë.

Uleshte në ulset e Parkut të Mondalit, dhe mendonte dhe ëndërronte se si do ti planifikonte gjërat në jetë me SS Ebardhën. Bënte plane, në cilën lagje të Geteborgut, apo në cilën qytet të Suedisë do jetonte.

Bënte plane dhe për SS Ebardhën se ku mund të punonte ajo këtu, dhe shpesh kur flisnin i thoshte, se ka vende për profesionin e sajë.

Aq shum ishte i preokupuar me të, sa që i fotografonte dhe Pariot e Dyqaneve ku ishin ekspozuar modelet e tekstilit që praktikoheshin në Suedi. Dëshironte që çdo gjë ti dhuronte. Ishte gati të bënte të pamundurën për të.

Edhe jetën e rrezikonte, kur SS Ebardha i thoshte se e bezdisin me numra të shlyer nëpërmes telefonit.

Ajo, i ankoheshte për personat që kan dashur të futeshin në jetën e sajë, e ky nervozohej dhe i përgjigjej SS Ebardhës; “Do vi me një ordi atje. Gjith të luftës i kam këtu në Evropë. Do bëj namin mi, ti e ke të qartë”, - i fliste asajë.

Kurse ajo e këshillonte; “jo, jo, ska nevojë për ato punë”.

Gazetari emigrant kur ishte i dëshpëruar, zemërohej pse nuk  ekuptonte SS Ebardha, sepse i lozte ndonjëherë ajo, dhe me fjalë lozonjarçe i fliste, jo çfar do bësh ti kur do martohem unë, jo do marr një pasanik Turk, dhe ky fillonte të tmerroseshte deri në skajshmëri, dhe i thoshte SS Ebardhës: “Ti, do martohesh, e unë do mbetem ashtu si bredhacak nëpër rrugët e Evropës, do vazhdoj të shkruaj, do filloj të pi, do sëmurem, dhe do më shpiejnë në Sanatorium. Atje, do më japin ca kujdestare të reja, dhe kështu do mbarojë me mua.

E ajo iu përgjigj menjëherë: “Pse të shkosh në Sanatorium?! Çfar do atje? Eja këtu. Do të gatuaj buk të gryntë me gjalpë, dhe do të kalojë”.

SS Ebardha, edhe pse më vonë i mohonte fjalët e saja, i fliste për shum gjëra të bukura.

Në një rast, i kishte kumtuar Gazetarit emigrant, se po të forcoheshte, ajo do vinte tek ai, dhe Gazetari emigrant mendjemprehtë, mbante mend dhe i ruante deklaratat e saja.

Miqve, u tregonte dhe thoshte se këto janë kujtimet më të shtrejta në Botë që i kishte ai.

Ai, para se të vinte në emigrim, shpesh rrinte me miqt  etijë në Veropulos kafeterinë në Manastir, dhe pranë çështjes së politikës, bisedonte me miqt dhe për SS Ebardhën, se si e kishte njohtuar ate, dhe si kishte lindur një dashuri shum e fortë brenda tijë për SS Ebardhën.

Gazetari emigrant kishte përjetuar një çthurje në dashuri gjat gjith periudhave  së jetës së tijë, dhe gjurmonte e gjurmonte, por, se gjente dot të vërtetën dashuri. Edhe kjo ia rrëkllente punët her pas here, dhe ky, sa kishte dashuri, aq dhe shprehte dyshim në të.

Si kalonin ditët në emigracion, gazetari emigrant aq më tepër mërzitej, por dhe njohtonte dhe njerëz të rinjë, shoqëri, që filloj ta rrespektonte si një intelektual dhe njeri të besimit.

Pasoj periudha më e rëndë e qëndrimit  të tijë  në emigracion.

Një shok, dhe miku i tijë nga Bullgarija, ku edhe banonte  përkohësishte, e mashtroj dhe e përgënjeshtroi fort ate.

Miqt, motrat dhe vëllezërit  në besim i kishin mbledhur 1000 Evro ndihmë, dhe ia kishin dërguar pas tijë, por ai ia kishte harxhuar të gjitha paratë, dhe ky nga mërzija, përjetoj çthurje shpirtërore dhe nervore. U sëmur aq rëndë sa që përjetoj infarkt të zemrës nga streset e grumbulluara.

Gazetari emigrant ishte një person, sa nervioz, aq dhe i qetë dhe jokonfliktuoz.

Ai, u largua nga Bullgari pa i thënë gjë për paratë e harxhuara. Vetëm se i shkroi në një letër dhe ia la në tavolinë, që tia bënte paratë.

Gazetari emigrant i paraqiteshte SS Ebardhës si çdo herë dhe i tregonte për të gjitha, e ajo, në fillim e inkurajonte me fjalët: “lerja Zotin, mos i thuaj gjë, se ta paska paguar dhe qëndrimin që ke ndejtur tek ai”.

U lodh shum Gazetari emigrant nga kjo situatë, dhe më 2 gusht, ai lëshoj banesën ku rrinte, dhe u kthye përsëri në byronë e migrimit Suedez në Kollored.

Ata, as nuk pritën një ditë të kalonte, por që të nesërmen, me automatizëm  e transferuan në një qytezë larg Geteborgut rreth 200 kilometra, i quajtur Mellerud.

Aty, filloj një Golgotë e re e tijë.

E futën në apartament me 6 persona të tjerë nga ish republikat Sovjetike, Ruso-kaukaze si në Kazamat. Aty, nuk hasi as në miqësi, e as në mirëpritje. Ishte një ambient i papastërsisë dhe rrëmujës së zhurmës. E, Gazetari emigrant, edhe ashtu i lodhur, i sëmurë dhe i stresuar, përjetoj lodhjet psiqike që i kishte përjetuar në shtetin e vet nga vinte.

SS Ebardha, një kohë, pra të fundit, Gazetarin emigrant filloj ta mbaj në distancë.

E largonte me qëllim, sepse, ajo kishte vendosur si duket lidhje të reja me tjetërkend.

Dhe Gazetari, ashtu i lodhur, i sëmurë dhe i rraskapitur, i paraqiteshte, por ajo filloj të mos ia hapte më dhe telefonin.

Edhe në shum kontakte të mëhershme, SS Ebardha ia prishte ambientin duke i shkruar çmendurira, dhe ky çfryhej duke mallkuar veten se sa pa fat që është.

Përsëri, kërkonte Zotin, dhe në lutje fliste: “O Zot. Ti ma jep gjith këtë dashuri që është mbjell në mua. Më thuaj, pse skam fat, dhe pse nuk gjen vend kjo dashuri në zemrën e sajë”.

Por, në mellerud, ai sduroi. Pëlcavi dhe një goditje në çemrën  e tijë. Ra një natë nga shtrati ashtu me aritmi të shpejtuar, dhe u nxi fare.

Sishte në vete dy dit të plota.

Pas dy ditësh, shkoi te mjeku i praktikës së përgjithshme, dhe kur e panë ata se ai ka psuar goditje në zemës, sepse tensioni i gjakut nuk i zbriste dhe i qëndronte 200, thirrën ndihmën e shpejtë dhe e transferuan në Spitalin e afërm të Trolletanit.

Pasi ia kishin bërë analizat, ata ashtu me dhimbje në gjoks e kishin lëshuar, dhe ai, i pakënaqur nga trajtimi i ulët, , u kishte nisur për në Geteborg te mjeku i tijë ku dhe ishte parësishtë i regjistruar.

Edhe në Geteborg përjetoj një Golgotë të vështirë, duke vrapuar nëpër klinikat e Mondalit, ku i gjetën rritjen e yndyrave, transllaminateve dhe glikozit në gjak. Pastaj, dhe Tomografija e zemrës nuk i doli mirë.

Pasi e mbaroi këtë punë, ai përsëri u detyrua nga migracioni Suedes të ktheheshte në Mellerud.

Ishte nata e tmerrit dhe vuajtjeve pastaj.

Gjat rrugës me tren duke udhëtuar, Gazetari iu paraqit  SS Ebardhës, dhe ajo rastësishtë e hapi telefonin.

Nuk e pyeti ajo  se në çfar gjendje ishte, por asaj i dhimbëte ajo se ky gjoja e kishte ofenduar me ndonjë mesazh.

Gazetari Emigrant i foli si përherë  dhe i tregoi  se ktheheshte, e ajo i tha: “ Po mir bëre”,- duke menduar se po ktheheshte ne atdhe.

Por, gazetari ia sqaroi se bëheshte fjalë për kthim në Mellerud.

Dhe ajo përsëri për interesin, dhe i tha: “Epo mir de. Do durosh, dhe do marish lejeqëndrimin”.

Ajo, e pasinqertë me Gazetarin emigrant i  cili shkriheshte dhe vdiste për te nga dashurija që kishte, edhe at di sa ishte në Kollored para se ta transferonin sja hapte telefonin. Por,  aty nga medita ia hapi.

Gazetari emigrant duke shetitur dhe duke qarë nga mërzija që kishte, mun atyre rrugëve nga ku mëparë para dy muajve i fliste për çdo dit dhe nga 10 herë në dit nga ndonjëherë, SS Ebardha më sdeshte të dëgjonte se kishte filluar një lidhje të re në vendlindje që si doli më vonë për të mirë dhe kalkulonte dhe me Turkun në Stamboll që kish pas lidhje më parë.

Ia hapi disi telefonin Celularë, por me plot gjykime.

“Mir e ke”,- i tha. E ky me lot në sy i fliste sikur më parë që ta kuptonte ajo, por ajo më sdeshte të dëgjonte dhe i thonte: “Ti je një person i dështuar”.

Gazetari emigrant njeri me shpirtë dhe zemër të gjërë nuk ndaheshte lehtë nga ky investim në dashuri, dhe përsëri nuk i zemëroheshjte.

4.Shkëputja e lidhjeve.

 

 

 

Gazetari emigrant kishte shum shqetsime dhe zjarr në zemrën e tijë nga kjo dashuri. Erdhi në situatë të vështirë që të sëmureshte biles.

Dëshironte ai ti këndojë, të krijonte diçka  për të, ti ndihmonte.

Gazetari emigrant ishte dhe kompozitor e kantautorë, dhe nuk pritonte  të shkruaj  vargje këngësh në përkushtim për SS Ebardhën.

Një nga ato tekste ishte dhe kënga që e kishte shkruar ai: “më thuaj të dua, ti je për mua, mos më lë më të qajë, veç pçr syt e tu jam duke lënguar, mos më bëj të mbytem në vajë”.

Dhe i thoshte vetes  me këto fjalë: “Edhe njëmijë herë të më mohosh, unë prap do të dua”.

   

                                                    ...

 

Por, punët morën teposhtëzën.

Natën, që Gazetari emigrant fjeti jashtë, aty nga ora 23 iu paraqit SS Ebardhës për herë të fundit, se ajo sja hapi më telefonin, i tregoi se dikush ia kishte zënë edhe dhomën, edhe krevatin, e ajo si e trullosur i foli turqishtë, e sditi as vet se çar i tha.

Ajo, at natë ishte no rrugë mesiguri për në Stamboll, sepse më Gazetari emigrant se gjente të hapur telefonin e sajë nga Shqipërija fare.

Prishja e lidhjes nuk filloi këtë natë, por qysh më datë 15 gusht, kur SS Ebardha sçilte më telefon në zilet e Gazetarit emigrant.

Nuk hapte telefon, seps eishte vene nje lidhje e re, dhe ajo sikur ia fshihte keto sende, por, Gazetari emigrant kishte aq lidhje të forta edhe nl Shqipëri, sa që i merrte vesht punët shpejt.

Dhe kështu filloi ndarja e lidhjes më të zjarrtë në historinë e dashurimit në Shqiptarët për këto kohrat  ereja.

Të nesërmen, pasi kishte mbushur me kredi telefonin SS Ebardha, iu qep me mesazhe fyese Gazetarit emigrant, duke e quajtur me fjalët  më të liga  e të fëlliqura, e ky u befasua  dhe u çudit si mundet një artiste dhe stiliste të shpreheshte në at mënyre.

Ajo, SS Ebardha pra, i kishte dërguar një mesazh të gjatë  me ofendime plot, ku i thoshte: “Ti je psikopat dhe i çmendur.Ta dija unë, sta jepja numrin  e telefonit. Unë kam faj që ta dhash. Unë të kam thënë ty ashtu. Po të desha të martohesha, do kisha marë një të ri, e jo babaplak si ti me thinja. Ti, paske qen psikopat. Ku me dit se çfar vuajtje paska patur shoqja jote e meparshme me ty. Prandaj ta paska dhënë shqelmin, dhe të ka lënë. Mos më shkruaj më budallallëqe, se nuk dua të të shikoj me sy më”.

Kjo femër, edhe pse i thoshte kështu Gazetarit emigrant që e deshte shum, edhe për telefonin që ia kishte dhenë, haronte se përsëri po ia jep numrin nga Turqija, nga dhe ia shkronte këto mesazhe.

E, Gazetari i trishtuar, kur lexoj këto fjalë, i erdhën lot në sy, dhe qau nga zemra e tijë e lodhur dhe e sëmurë, dhe ia ktheu mesazhin.

“këtë mesazh po ta shkruaj me lot në sy. Lamtumirë e paharuara ime. Shko, vizito sa më shpejtë Psiqiatrinë në bakër Qoj atje ku ke shkuar, se ti je çthurur nga trutë. Falenderit shum për ofendimet që mi the. Unë me plot dashuri ty, ti me vnerë mua. Unë ta jap të gjith energjinë time që kam në kët zemër të plagosur, e ti po më mbjell gjëmba në të”.

Pastaj, më vonë iu kujtua Gazetarit emigrant se çfar kishte thënë për punën e pleqërisë dhe flokëve të thinjura. Dhe, ai shum u prek dhe për këtë, dhe ia kthej menjëherë përgjigjëjen me mesazh: “Kujt i thua plak ti, mua?! Nuk jam plak unë se i kam flokët  ethinjura. Jam në moshën më të mirë. Hec. Hec, ta provosh njëherë plakun. Nuk shahet Kali që si ke hipur, se nuk mund ta dish se çfar vrapi ka ai. Eja, dhe do e nisim menjëherë, se del një vajzë e bukur si mami, sepse edhe ashtu djemt më kan ardhur në maje të hundës. Ti, nuk je e vetëdishme moj. Po të mos i prishje lidhjet, ti do kishe aritur diçka. Ta kishe gjetur ndonjë të ri, e kishe gjetur deri tani. Por mos harro se edhe ti i ke 36 të plota, dhe  se të rinjtë kërkojnë të rejat. Ti, nuk mund ti mbajsh lidhjet me askënd, se ke probleme me vetveten. Veç unë të toleroj dhe të duroj ty”.

Dhe dialogu përmes mesazheve vazhdon.

Gazetari emigrant përsëri i përgjigjet: “ti, nuk je e vetëdishme se çfar benifite kan femrat këtu. Po të lidish këtu fëmijë, me automatizëm do mernje lejeqëndrimin për shkak të foshnjës. Para meje pra. Do jetonim si mbretër. Do na jepnin për shkak të fëmijës dhe banesë këtu. Unë kudoqoftë do marr lejeqëndrimin këtu, dhe do regulloja që të vije  ti. Por ti, çdo gjë shkatrrove. Tani, qofshin Suedezet, se edhe ato jan femra, e kan çfar ke dhe ti. Me ta, të paktën do e marr lejeqëndrimin më shpejt, se po më hapet rruga kështu”.

SS Ebardha përsëri me ofendime përmes SMS-së. Dhe gazetari emigrant i tha, se kur do shkruaj ajo diçka dhe ky do e botojë, dhe nga inati do kafshoj bishtin ajo.

“Dhe mos harro, - i tha ai, se unë akoma jam Gazetarë, dhe mos u ngatrro me ata”.

Ajo, përsëri i shkroi se nuk i intereson asgje se çfar do shkruante Gazetari. Por ai, nga që e deshte dhe e dashuronte shum, persëri me lot në sy, mbase nuk ia hapte telefonin më, i shkruajti: “Ti lëmë këto zënka të pakuptimta se nuk jemi hasëm. Unë po vazhdoj të të dua shum”.

Por, ajo përsëri e quajti me mesazh të ri si adoleshent.

Nga që u shkruan aq mesazhe, telefoni Kinez i Gazetarit emigrant u prish dhe u dogj.

Para se ta hidhte, , i shkroi dhe një mesazh, dhe i tha: “Ma mallkove celularin, dhe ai u dogj”. Por, më përgjigjëje nuk iu kthy.

Gazetari emigrant, pas kësaj situate, vuante shum. Qante aq shum  për dashurinë  e humbur, sa që plot një javë as hëngur, as fjeti si duhet.

Për çdo dit në mëngjes kur zgjohej, e kaplonte vai, dhe niseshte  rrugës pranë kampit afër një liqeni, ku lutej me orë të tëra drejt Zotit.

Fliste me Te dhe e pyeste: “ Ndoshta o Zot se meritoja dashurinë e sajë”?!

Rrënkonte dhe qante, dhe fliste me vetveten: “Jeta, është ferr pa dashuri”.

Pason periudha e heshtjes së telefonave. Ska më mesazhe, e as paraqitje në mëngjes, e as në drekë, e as në mbrëmje si zakonisht që ndodhëte. Humbin kontaktet fare.

Gazetari emigrant, disa herë pas kohe tentonte të vendoste lidhje të sërishme me SS Ebardhën, por ajo e kishte bllokuar telefonin e sajë për kontaktet me të.

Gazetari emigrant mërzitet nga e gjith kjo dhe sëmuret përsëri, demoralizohet pa masë.

Ai, lut zotin që tia kthej dashurinë e humbur.

Pason periudhë e amshimit.

I humbi dhe kujtimet e fundit që i pati me SS Ebardhën në USB Stikun, me fotot e SS Ebardhës.

 

 

 

 

 

 

5.Periudha e pritjes

LINDJA E NJË DASHURIJE TJETËR TË RE.

 

 

 

Dhe kështu, pasoj periudha e pritjes.

Gazetari emigrant, filluan ditët ti dukeshin si muaj. Ai, se merrte veten dot, përderisa një dit nuk doli një tjetër femër dhe i tha: “Vëlla, mos u mërzit, se Zoti ka një plan shum të mirë për ty”.   

Por, Gazetari emigrant, përderisa jetonte në lagjen e quajtur “Bangladezh” të Mellerudit, ku zakonisht i vendosnin azilantët, nga dashurija që kishte për SS Ebardhën, duke shkuar në bibliotekën e qytezës, i doli ideja për të shkruar në poezi, që ia kushtonte, kujt tjetër, veç të dashurës së tijë SS Ebardha.

Ai, me këtë rast e quajti Marigona e Re, duke e krahasuar me qëndisësen e flamurit të Vlorës që e kishte ngritur Ismail Bej Qemali.

                                             

                                                   

 

“Qëndisi një flamurë të kuq si gjaku i dëshmorve ndër shekuj,

Aty, Shkaba në mes qëndisej me vëmendje dhe dashuri zemre për Atdhe,

Nuk i lodhej syri asaj trimëreshe që doli nga mitra  e Shqiperisë si bekim,

Bija e kombit që rrinte rrugëve të lindjes, dhe ëndërronte Arbërinë,

Duart i kishte Arë i thatë që slodheshin duke qepur  dhe qëndisur at flamurë shum të madh,

Deshti ta mbulojë gjith Shqipërinë etnike, por sja njohën qëllimin,

E ajo, Marigona  e Re, qëndiste pa kufij shenjat e kombëtarizimit.

                                             ...

 

Shkolën mbi flamurin e qëndisur me dashuri zemre për atdhe,

Dhe vnerin e nxorrën  mbi një trimëreshë, që bëri një varg fustanesh  me Shqiponjë flamuri,

I lumshin duart se ia kalon çdo burri, që vret gjoksin për bisnese dhe kolltuqe, e Shqipërija..!!

E Shqipërija qan për bijt e bijat e veta  katandisur nëpër Botë,

Dhe vetmevete thot: “ O Zot, pastro plehun nga oborri im”.

Atë poezi, Gazetari emigrant do ta dërgojë në një konkurs të Festivalit të poezisë që mbaheshte për çdo vit në Malme të Suedisë, dhe ku kjo poezi zgjoi vëmendjen e publikut atje dhe e cila do të botohet në një përmbledhje që e realizon Unioni i shoqatave Shqiptare në Suedi.

Bangladezhi pra, Gazetarit emigrant do filloj ti sjell dhe famë dhe rizgjim në skenën e artit dhe publicitetit.

Mirpo, ai nga mërzija filloj dhe të pinte.

Në jetën e tijë, kurr nuk kishte ngadhnjyer  ndaj alkoholit. I dukeshte vetja e pa vlefshme.

“Jam, sikur kam dal nga ferri”, - thoshte ai, dhe përsëri pinte birrën e vet dhe nganjëherë i qepeshte dhe venës.

Ai, kur mërzitej, gërmonte dhe gërryente internetin. Dhe , ashtu gjente faqe të ndryshme sociale me emrin e SS Ebardhës, tretej, mahnitej, shkulej nga vetvetja  për një dashuri që humbaste, për kujtimet e bisedave  që si harronte kurrë. Hidhte vështrimin në fotot e saja, dhe përmalloheshte shum.

“A egziston ilaç që do mund të shëronte  zemrën time”, - pëshpëriste ai, duke leshuar nga një pik loti, nga sytë  etijja të lodhura, dhe duke lënguar thellë, e qarë në zemrën e tijë.

Gazetari emigrant, gjindej midis Çekiçit dhe Patkoit.

Ai zemër Luan që si trembej syri kurrë, u lëkund nga dhimbjet  edashurisë.

Jeta e tijë dita –ditës  shëndërrohej në një agoni, duke munduar veten, pse skishte fat në jetën e tijë.

Ai, takonte çdo dit persona dhe miq të riinjë këtu në Suedi.

Predikonte biles haptas dhe fjalën e Zotit.

Ashtu një dit në Parkun e Mellerudit, duke ndejur në karrigat  e qytezës, takoj një pijanec dhe i foli për Zotin. I tha: “A ke dëgjuar ti për Zotin”? Ai, ty të do. Ai, të çliron ty nga kjo që të mundon. Hapja zemrën se ai vjen  e banon aty”.

E masandej filloj dhe u lut në emër të Zotit për at person.

Filloi ti ndiqte dhe shërbesat në Bashkësinë Ungjillore Pentakoste të këti vendi.

U njohtua dhe me ballkanas të tjerë që kishin ardhur më parë dhe ishin më banorë të Mellerudit dhe shtetas të Suedisë.

Ai, i gjurmonte, por nuk i gjente Shqiptarët në Mellerud, edhe pse me numër i kishte tepër. Ata, ishin të pa organizuar, dhe nuk u interesonte për çështjen  emigrative fare, e as për Shqiptarët emigrant që vinin këtu.

Gazetari emigrant mbeti në udhëkryqin e dashurisë.

Gjatë dikurë, aty nga mesi i bisedave me SS Ebardhën, që ta bindëte se nuk ka lidhje me femrën që e kishte hedhur nga jeta e sajë, ai, disa herë ia përsëriste vendimin  etijë s edo divorcohet dhe zyrtarisht sa ta zgjidhte statusin e vet në Suedi.

Ia thoshte disa herë asaj këtë, por ajo rëndë e kuptonte dhe si besonte.

Edhe SS Ebardha ishte martuar disa herë. Skishte patur fat dhe ajo në jetën e sajë me plot probleme.

Biles, në një rast i shkroi, një mesazh, ku i thoshte: “Sot piva për ty. Mendoja për ty, por asesi nuk  e kap kallëpi. Jo se ke qen i martuar, se edhe une isha disa herë e martuar, por nuk më pëlqen të lidhem me asnjë mashkull”, - i fliste.

Gazetari emigrant tërbohej nga këto sjellje joserioze të SS Ebardhës, dhe i shkruante mesazhe, e ajo, si e dahsuruar, menjëher një zile, që ta qetsonte at Luan.

Gazetari emigrant ishte i vetëdishëm për të gjitha situatat dhe momentet  e jetës, dhe ishte mësuar ta priste dhe kohën e Zotit.

Por, ai bënte dhe planet e veta, si p.sh., nëse pranon SS Ebardha të bashkëjetojë me të, ku do kishin jetuar, dhe shpesh bisedonin me te për kushtet dhe ia përshkruante vendet e mira në Geteborg, por ajo i thoshte me mesazh, të mos vriste mendjen, dhe të mos ushqente ksi ideshë, se nuk do bëhej gjë. E, nga ana tjetër, kur bisedonin në telefon, ose përmes Skajpit, ajo i thoshte: “Kismet, e shohim”, - dhe Gazetarit emigrant i vinte kjo sishpresë dhe pritje. Nuk e pandente se ajo një dit do tia mbyllte telefonin fare.

Por, Gazetari emigrant nuk frigohej fare se në jetë do mbetej vet. Ai, besonte fuqishëm në Zot, dhe e dinte se Zoti ka një plan të mrekullushëm për të. Dhe në bisedat me miqt, thoshte: “Zoti, nuk të lë zbrazur. Nëse të ka dhënë dashuri, Ai,  ta jep njeriun e vërtetë”.

SS Ebardha, me kokfortësinë e sajë që kishte, as që i hynte në vesh se ka lënduar dikend, e as për në zemër, sbëheshte fjalë, se kish mbjellur gurë mermeri në te, në vend të dashurisë.

Biles, shpesh herë ajo, nga që ishte inatqare, ia përmendëte Gazetarit emigrant një thënje për diçka që ajo kishte ndërment ta arinte.

“Unë, do kafshoj bishtin, po sbëra kështu, ose ashtu”.

Gazetari emigrant shpesh luteshte për te, që Zoti tia zbuste zemrën e sajë të ngurtë, dhe i shkruante biles dhe vargje nga Bibla.

Por, tek ajo, nuk u ndryshua asgjë.

Ato biseda që zhvillonte ai me SS Ebardhën, ishin fantastike. Sa e deshte, nuk mund të sqaroheshte me fjalë kjo dashuri.

Kur bëheshte fjalë për lindjen e dashurisë së re, ai vetëm bënte përpjekje që ta tërhiqte vemendjen e SS Ebardhës me një femër Tiranase, e cila edhe ajo deshti të ishte në lidhje, por me halle dhe probleme që kish krijuar vet, si dilte dot.

I sygjeronte ajo ta lë e ta hedh SS Ebardhën, por kush mund ti fliste ati Luani për një gjë të këtillë.

Kur ai i tha se po që se do të shuheshte zjarri i tijë, vetëm zjarr i fuqishëm nga ana tjetër mund ta shuante, ajo u tërhoq dhe bllokoj Gazetarin emigrant.

Në skenë doli dhe një më e re me emrin Anis, Tiranase dhe kjo, dhe e kritikoj Gazetarin emigrant, pse kaq vëmendje për një femër të pa shkolluar siç e quajti SS Ebardhën ajo, por në realitet, edhe ajo ishte i të njëjtit kallëp. Deshte vetëm sa për ta realizuar një interes të vetin, se Gazetari emigrant në një rast u shpreh në FB, se Shqiptarët, edhe në dashuri tradhëtojnë. Dhe ajo shpejteshpejt, doli me sygjerim që mos i gjeneralizonte ky punët, se sipas sajë, nuk janë të gjitha të atilla.

Por, Gazetari emigrant kishte përvojë dhe eksperiencë me të këtilla situata se kishte punuar 22 vite me njerzë, dhe edhe kësaj kur i tha në një rast se nuk ia kishte ngenë, ia bllokoi miqësinë.

Pas kësaj situate dikund rreth tri javë më vonë, ndodhi që SS Ebardha të filloi ti shkruaj në postën elektronike të brendëshme, dhe ti kthehet dalngadal përsëri Gazetarit emigrant, sepse e kishte vështruar e ndjekur gjith kohën me kë ka pas lidhje ky.

Gazetari emigrant edhe pse skishte patur takime kurr nga afër me SS Ebardhën, ai e paramendonte si një Prince, si një Mbretëreshë të bukurisë, të Glamurit, dhe i komentonte fotografitë e saja me fjalët më të bukura estetike që i kishte në vokabularin e vet.   

Por, ndarja befas e shkatrroj fare.

I kujtoheshin momentet e mira  dhe të liga, të lidhjes me SS Ebardhën, dhe fillonte e qante.

Po, qante me zë  të lartë, dhe fliste me vetveten. I kujtoheshte nata famkeqe, kur për herë të fundit ia dëgjoj zërin SS Ebardhës, dhe më nuk  edëgjoj fare.

Sa net pa gjum, sa klithje, sa lutje me lot që tia kthente Zoti përsëri, por ishte e kotë.

Kur haste ndonjë nga rrethi i sajë në FB, e pyeste dhe e bekonte: “Motër, Zoti të bekoftë. Të lutem interesohu, vallë SS Ebardha e Përdhesit është akoma aty në Përdhes të fierit, apo ka ikur gjetiu. Ma mbylli telefonin dhe më fshiu nga të gjitha faqet dhe rrjetet,- u thoshte, më hodhi fare. Unë, shum  e doja. Ajo, ishte pjesa ime e jetës”.

Por, përsëri priste e priste, por përgjigjëje skishte më.

Ss Ebardha, shpesh herë, sikur dëshironte ti tregonte diçka Gazetarit emigrant, duke i thënë se, si ti dashurohesh pa më ditur mua.

“Ti, nuk më njeh mua, unë kam një problem”.

Gazetarit emigrant sikur nuk i bëheshte vonë për të metat e saja, dhe në shum raste ai do i përgjigjeshte: “ Mua, nuk më intereson, dhe nuk më bëhet vonë për problemet  e tua. Unë të dua me të gjitha të mirat dhe të metat që ke ti. Shum të dua”, - i thoshte ai.

Kush mund ta ndalonte at dashuri që kishte ai. Bile, her pas herësh i paraqiteshte SS Ebardhës  për ti thënë: “Të dua shum”.

I kujtoheshin momentet masandej të bisedave, kur ajo i ankohej për ata të Aleancës Kuq e Zi se si e kan tradhëtuar. Si i kan premtuar Sfilatë mode çër 100 vjetorin e pavarsisë, dhe sja varnin veshin më. Se si kishte sjell mallin  me një koleksion fustanesh prej mbi 4 mijë Evro, dhe se malli i kalbej në Valixhe.

Kurse, gazetari emigrant hante veten pse nuk kishte mundësi ti ndihmonte fare nga larg.

Por, Gazetari emigrant, ishte tepër këmbëngulës dhe i shqetsuar për ate, dhe gjeti miq e mundësi për ti ndihmuar, që Sfilatën ta organizonte për SS Ebardhën jasht në Evropë, diku në Skandinavi, me ndihmën e disa klubeve, për 28 nëntorin, pra për 100 vjetorin e pavarsisë. Por, SS Ebardha, nuk pajtoheshte me këtë. Shkonte mbas mendjes së atyre që e kishin gënjyer disa her më parë.

Ai, ushte në gjendje  të bënte për te, dhe të ktheheshte në Shqipëri po e deshti nevoja, por ajo i thoshte të rrinte atje ku është.

I tregonte çdo gjë SS Ebardhës  në telefon, por ajo si duket sja merrte me rëndësi këto, se skishte asnjë interes, e për dashuri, as që bëhej fjalë...!

Gazetari emigrant deri s ishte në Geteborg kishte vizatuar biles në një letër dy zemra, dhe të lidhura me një shirit të kuq ku shkruante: “JU LIDH PËRJETË – ZOTI”, dhe një tjetër, një çift i përqafuar ku shkruante: “NE DUHEMI”. Dhe, kur një ditë biseduan përmes Skajpit, para kamerës ia tregonte asaj, dhe ajo qeshte pak fshehur nga kamera.

Gazetari kte e kishte me seriozitet, dhe këto bluza do i dizajnonte me këto simbole të dashurisë. Biles, në kohë të fundit, ai vizatoi një vizatim piktural e dizajnativ të cilin do ta shtypte  gjithashtu për 100 vjetorin e pavarsisë së Shqipërisë, në bluza të bardha, ku shkruante SS Fashion, dhe një Shqiponjë pranë.

Gazetari emigrant mendonte, nëse pajtoheshte SS Ebardha, ta sillte koleksionin  e sajë në Suedi. Tia përgadisnin skenën  më të bukur, dhe ti zgjidhnin modelet më të bukura për fustanet e koleksionit të sajë me Shqiponja.

Biles, kishte biseduar me disa artist të estradës si me Arditin, Blerim Grubin, Eno Koço të cilin e kishte dhe mik, për realizimin  enjë spektakli magjestik, por SS Ebardha nuk deshti. Ajo, e mbante gjithmon këtë kokë të zgjuar në Sten Baj dhe nuk i jepte për asgje fjalë.

SS Ebardha për herë të parë e dëgjoj Gazetarin dhe Artistin e madh para sajë, kur ai u kthye në kamp përsëri, dhe e kërkoi me anë të telefonit. Qau thellë nga zemra për të ndodhurat që i kishin ndodhur më parë, por ajo në vend që ta përkrahte dhe ngushëllonte, e akuzonte ate.

“Ti, je vet fajtorë, se vet e solle situatën kështu”, - i thoshte, dhe nuk e kursente. Por, ai edhe pse keshtu sillej ajo, kurr nuk iu zemrua sajë.

SS Ebardha, nuk deshti ta dëgjonte që at ditë, dhe nga ai moment, filluan po prisheshin mardhënjet dhe lidhja.

Gazetari emigrant në një rast i tha: “SS Ebardhë, ti je futur në kalendarin e zemrës së një Artisti të madh, shkrimtarit që do jet me famë, romansierit dhe muzikologut ekstravagant”.

Dhe, ai vërtetë nuk pushoi së paturi ate në agjendën e vet. E shante, e mallkonte nga hidhërimi, por e deshte fortë nga thellësija e zemrës së tijë të plagosur.

Gazetari emigrant, më nuk bëri rehat nga momenti që u shkëput  me Ss Ebardhën. Gjithmon me lot në sy, duke i kujtuar momentet  e lidhjes, dhe gjithmon me probleme që e ndiqnin përmas si një hije e ligë, dhe nuk ia pa lezetin jetës së tijë.

I lodhur dhe i krrusur, i pa shpresë me lendime shum të mëdha në shpirt e trup, gjurmonte fatin e pafat që kishte, dhe vajtonte veten, se nuk e qaste, e as nuk e deshte më kush. Dhe rrinte një shkronjës  në Bibliotekën  eMellerudit i plagosur nga gjurmët e kohës, vdiste dit për dit, dhe përsëri ringjallej si një feniks.

“kështu qenka fati im, thonte ai duke fshir sytë e përlotur të fatit që e linte vetun, dhe si hapte derën e mirësisë.

Edhe me një mikeshë tjetër që kishte si dilte mirë, se ajo ishte e sëmurë, dhe qante se nuk mundej ti ndihmonte asaj, dhe luteshte e agjeronte  që të shëroheshte  sa më shpejt ajo”.

Jeta e këtillë, po thuaj s e kishte vrarë ate fare. I sëmurë dhe i demoralizuar deri në paskaj, ai vazhdonte të jetonte  ashtu  i skamshëm,  me ushqim të dobët, sepse shokët  ekishin tradhëtuar, e kishin lënë zvarrë, edhe pse disa quheshin vëllezër në Zot.

I pikëlluar, rrinte në tavolinën  e Bibliotekës në Mellerud, dhe qante mbi tekstin që shkruante, dhe mbi Biblën kur e lexonte, dhe i lutej Perendisë, që ta nxirrte nga ky Ferr ku kishte rënë.

Kujtonte SS Ebardhën, dhe thyheshte duke qarë, sepse e dinte që nuk do i ktheheshte më.

“Kam dashur si i ri, - thoshte ai, por ksi dashurije nuk më ka ndodhur deri tani. Është e fuqishme dhe smund ta largoi nga zemra ime”.

Gazetarit emigrant, shpesh her i vinte të ktheheshte në vendlindje pranë të gjitha rreziqeve që mund ta ndiqnin atje, por diçka e mbante aty.  Sikur i fliste diçka që të mbetet e të rrijë aty, edhe pse vuante shum.

“Ku ta dish se çfar plani Zoti ka me mua të bëjë”, - fliste ai me miqt. E kishte marr malli për nënën dhe familjen e vet, dhe skishte një kohë mundësi se si ti kontaktonte fare.

Jetë e veështirë ishte kjo për Gazetarin. Ai, humbte veten nganjëherë, dhe sëmureshte me dit të tëra. Lodhje pa kufij ishte. Njeri me kaq zemër të gjërë të vuante dhe aq...! Ai, deshte tu ndihmonte të gjithve, por ata, shumica e dëmtuan. I mbante dhe i toleronte të gjitha.

Midis atyre pritjeve, një dit ndodhi një çudi dhe befasi, që Gazetari emigrant e priste kët moment.

Në telefonin  etijë i kishte ardhur një mesazh nga një numër i Turqisë, dhe ai u trullos dhe i iku zemra nga gëzimi.

Mesazhi vinte nga SS Ebardha pra. Ajo, përsëri e shante, e ofendonte, por ky se bëri veten nga që e deshte shum.

Dhe ia kthej menjëherë një mesazh, dhe i tha: “Shum falenderit për numrin e ri”.

“Çfar janë ato idiotizma që shkruan në Net. Çfar e mban veten. Më paske zbuluar  ti, kur unë ka që më 2010 që më njohin. Ti je në njeri i dështuar. Kërkon të sabotosh punën time”. Dhe kështu teksti vazhdonte me arsyetime dhe fajsime.

Por, Gazeatri emigrant kurr nuk e kishte shkruar një tekst të këtillë për të cilin ajo ia mvishte. Ai  edeshte shum dhe ku lejonte që të shkruaj një gjë të këtillë. Mandej, as për ate se ky e paska zbuluar, dhe se ate e kishin njphur që më 2010. Po ta kishin njohur dhe aqë, nuk do e linin në baltë për 100 vjetorin, ata që mendonte se i kan ndërtuar famë në Shqipëri.

Por, megjithate gazetari emigrant i qetë dhe i lumtur iu pëgjigj: “ Unë nuk jam armiku yt, por jam ai që të do shum ty”.

Pastaj, pasuan dhe mesazhe të tjera, si ai p.sh.: “Ti je jeta ime”.

Gazetari emigrant, me lot në sy zgjohej dhe lutej për vetveten para Zotit që ti tregonte se çfar plani kishte për të.

Ai, nëpërmjet E-Postës, e vetmja mundësi  që i kishte mbetur përsëri, i shkroi një mesazh të gjatë.

Edhe pse e akuzonte SS Ebardha, ai, kurr në jetën e tijë, nuk do e dëmtonte ate, edhe pse ajo, nga se çfar të arsyetonte, e akuzonte për gjoja donte ky ta shkatrrojë punën e sajë.

Edhe ajo se kishte lehtë pra. Gjindej në mes të Çekiçit dhe Patkoit, siç do thoshte gazetari emigrant. Mbi katërmbëdhjet vite në Turqi, pa status të rregulluuar. Shum peshë e madhe ishte ajo.

Dhe një mesazh tjetër ia dërgoi dhe i tha: “Çfar shkatrrimi. Gjithçka që do posedoj, do të jet e ytja”.

Dhe kështu, Gazetari emigrant mbyllte çdo dit të zymtë të qëndrimit të tijë në kampin e migracionit në Mellerud.

Gazetari emigrant e quante këtë dashuri si “Ëndrra ime e pavdekshme”, dhe sa herë i kujtoheshte SS Ebardha, i shpërthenin lotët si lum. E deshte shum pra.

Dhe, çdo mëngjes, përsëri i lutej Zotit. “O Zot i im që je i gjallë dhe gjithkundë. Të lutem, ma kthe dashurinë time. E kthe SS Ebardhën në jetën time. Më mundëso të jem pranë sajë të lutem”.

Gazetari emigrant shpesh herë e rrotullonte telefonin e xhepit, dhe i kujtoheshin disa mesazhe të vjetra.

Ai, në një rast, përderisa ajo jishte  ikur për në Turqi, kishte shkruar: “Nëse ke pak shpirt dhe mëshirë, nëse ske ikur, paraqitu”. Dhe, në një tjetër i shkruante: “Ike, pa lamtumirë”.

Për shkak se ajo e kishte akuzuar se do tia shkatrronte karierën, ai i përgjigjeshte: “Çfar shkatrrimi. Gjithçka që do vijë në jetën time, do të takoj ty”.

Më datë 5 qershorë, Gazetarit emigrant i erdhi një mesazh nga SS Ebardha e cila i thoshte: “Nuk është e nevojshme të spjegoni veten për ditën kur e nisët, se ju kam kuptuar shum mirëgjendjen tuaj, dhe aspak sju keqkuptova. Gëzohem që ndiheni mirë tani”. 

Gazetari emigrant, kur dilte nga mërzija she shkruante diçka në FB, ai kuptoheshte nga femrat shqiptare si person që ka këputur lidhjet me SS Ebardhën,  dhe fuqishëm sulmohej SS Ebardha nga ata duke e quajtur ate me shum fjalë të pamatura, por harronin se edhe ato i bënin të njejtat gabime siç i kish bërë dhe SS Ebardha.

Ashtu, në një rast iu ngjit një femër e re shqiptare nga Kuksi dhe filloi ta egzagjeronte ate, e ti thoshte, se ska gje nga ajo lavire, hiq dorë nga ajo se ke sa të duash femra të tjera.

“Eja këtu në Kukës, ke sa të duash vajza. Ti je në gjysëm moshë dhe të duhet një femër që do të kultivojë dhe kujdeset me dashuri për ty, e jo një çmendurake”. – i thoshte ajo.

Mirpo, Gazetari emigrant ishte një ujkë që i dinte punët mirë dhe si iknte gjë nga hapsira. Andaj, një dit ai vendosu ti propozojë asaj dhe ta përfitonte për femër dhe zemrën e saj ta kishte, por kjo ia kthej njëlloj si SS Ebardha.

I thoshte se është e pasur, dhe se paska dhe banesën e sajë në Tiranë. Se prinëri i sajë na qenka pasanik me bisnese. Por, Gazetari i dinte këto lojra,  dhe andaj vendosi ti propozonte që ta shikonte reagimin e sajë, masandej se a e do për dashuri, apo për interes.

“Këto lopçarka ngrihen e flasin kundër SS Ebardhës. Ajo për këta është Artiste e vërtë. Ato, te gishti i vogël si vinin SS Ebardhës, e merrnin guximin ta kritikonin ate. Sishin më të mira se ajo fare”,- deklaronte ai para shokëve dhe miqëve të tijë.

 

 

 

                                                        ...

 

 

 

Gazetari emigrant, deshti ti ndihmonte në një rast, ti dërgonte një ndihmë të vogël, por ajo i tha: “Unë, nuk pranoj para nga askush. Është kundër principeve të mija. Ju lutem, më mos ma përsërisni dhënjen e parave. Ju, filloni me punën dhe ta bej me mbarë”.   

Ajo, SS Ebardha, jo që se deshte, por e keshillonte. “Ejjjj, po vazhdoj shum sqarimi, as zile nuk do të bej dot se do më mbarohen paratë. Mos u mërzit pastaj për heshtjen e zileve, se vet po më bën ta harxhoj kredinë! Aaaa...”

Gazetari emigrant përsëri po mërzitej dhe po shkruante nganjë strofë vargjesh të ndonjë kënge që e kompozonte masandej.

“Ika larg ta gjej veten, atje, sgjeta njeri,

Ika larg ta gjej veten, atje, humba një dashuri”.

Gazetari emigrant nga këto nostalgji për SS Ebardhën, i vinin ide për ta braktisur Suedinë, dhe për të ikur në Stamboll të Turqisë ku ndodhej ajo.

Ai, shpesh deklaronte se: “banesa ime do jet atje, ku është dhe zemra ime”.

Mbytej nga injoranca e bashkëatdhetarve, dhe i shtoheshin edhe me tepër mërzitë.

Ate, biles e morrën dhe në një trajtim medicinarët primarë të Mellerudit. E kuronin mirë dhe kujdeseshin për të.

Gazetari emigrant vazdhdimisht kërkonte një trajtim si emigrant politik, por akoma nuk ia jepnin autoritetet e keti shteti ku kerkonte azil politik, nga se edhe me gazetarë të tjerë ishin sjell në të njëjtën mënyrë. Biles, dhe i kishin dëbuar nga Suedija.

Vuante Gazetari emigrant dhe priste dit më të mira që të bashkoheshte, dhe si çdo herë lute Zotin që ta ndihmonte  dhe bekonte, e tia tregonte rrugën e veërtetë ati.

Gazetari emigrant, me zerin e bukur  që kishte, biles the ja thoshte nga njëherë ndonjë kënge që e kishte shkruar vet, dhe e kishte kompozuar vet.

“Si mkaloj kjo jeta ime, me vujteje dhe shum mundime”. – ishin vargjet që ai këndonte dhe i hypte vai.

“Ashnjëherë në jetën time nuk  ekam shijuar  lumturinë e vertetë, veç kohës kur kam qen në shkollën e mesme  të mësuesisë  në Prishtinë”, - thoshte ai, dhe i kujtonte ato dit të mira me plot gëzim dhe ofsham për momentet e bukura dhe shokët dhe shoqet e klasës.

I kujtoheshin të gjitha momentet e bukura të asaj kohe, dhe me ëndje fliste për qytetin e rinisë  së tijë, për Prishtinën  që e bëri njeri, sic do thoshte, vendin e diturisë, dashurisë dhe atdhetarizmit, që e mbante në shpirtin e tijë të gjërë.

Gazetari emigrant kishte shum emocionte dhe ndjenja kur mërzitej për diçka, dhe menjëherë i kujtohej SS Ebardha.

Ai, kishte mallë  të dëgjonte dhe ndonjë këngë të bukur  shqipe  a të mos qante, ose edhe turke, sidomos ato trëndafili i kuq që quheshin, ku behej fjalë per dashurinë.

Shpesh, e merrte telefonin e tijë dhe e hapte listen e mesazheve dhe i dilnin mesazhet që i kishte shkruar ajo.

Në njërin nga mesazhet i kish thënë se gjoja se ka pas  në zemër kurrë.

“Dhe më mos e zgjat me kete palaçollëk”, - e fyente ajo, se unë jam prej muajësh e dashuruar me dikë. Ti, asnjëherë ske egzistuar për mua”.

Por, Gazetari emigrant ia kthente: “ Do më keshë kur të kthehem  në Turqi së shpejti”.

Shum kohë i kaloj Gazetarit, por një dit i gjeti fotot me USB – ën ku ishin ato të SS Ebardhës të humbura. Por, i gjeti ato dhe fluturoj nga gëzimi kur i pa. I vendosi në profilin  etijë me plot dëshirë, edhe pse ajo ia fshinte disa herë.

Gazetari emigrant, me mesazhin që ia kishte dërguar më parë se nuk ka asgjë ajo në zemrën e sajë për të, filloj të gjurmojë për kontaktet dhe lidhjet e reja të SS Ebardhës në atdhe që kishte me njerz të ndryshëm, e që i merrte nga kolegë të vet në atdhe. Mbase bdhe kishte edhe lidhje të tjeta intelegjente me shokë të idealit dhe ia jepnin nga e para informatat për te, dhe ai çdo gjë dinte për lëvizjet ve SS Ebardhës, por nuk ia thoshte nga që e deshte shum, dhe kishte shum tolerancë ndaj sajë.

Ajo, mendonte se Gazetari është larg dhe se nuk ka shansa të merrte vesht për gafet e saja dhe mashtrimet e saja, por ky Luan kishte lënë një bagazh  prapa tijë dhe e ushqenin shokët me informata për çdo dit në postën  e brendëshme elektronike.

Ai i paraqiteshte vdhe i folte, por kurr sia zbulonte sekretet e dashurise asaj.

“Sot, e mbusha telefonin,- thoshte në një mesazh Gazetarit emigrant, jo për tjetër arsye. Me ty nuk jam e zemëruar, por vetëm të ta tërheq vëmendjen për shkrimin në murin kryesorë që përmendej emri im. Mund të keqkuptohet”, - i thoshte ajo.

Ajo ia thoshte keto në kohë të fundit sepse kishte hyr në një lidhje tjetër dhe deshte që ta largonte Gazetarin nga lidhja që kishte me të.

Ty i lindënin dyshimet Gazetarit tek SS Ebardha, se i punonte pas shpine.

Pastaj, në një mesazh tjetër i zhoshte:”Përse?? Mos vri mendjen, nuk dal dot se në mëngjes isha. Po plotësoj një qëndisje të një modeli që e kam për sfilatë. Të uroj pasdit të këndëshme”.

Ajo me dashuri dhe ëndje punonte në modelet e saja për një sfilatë që e kishte ëndërruar me kohë si artiste, për 100 vjetorin e pavarsisë, por, komplotistët e politikës dhe kriminelët, nuk ia mundësuan.

Pasi u fshinë të gjitha kontaktet me SS Ebardhën, mbeti një numër nga Turqija, dhe adresa e postës elektronike.

Gazetari emigrant ishte i bombarduar me ofendime edhe në adresën e brendëshme elektronike  nga SS Ebardha. Por, edhe ai ia kthente mesazhet, por jo me ofendime, me dashuri.

SS Ebardha përsëri i rrinte në kontakt, me ato nazet e saja që i kishte. Ia kthente përgjigjëjen duke e shkruar mesazhin ky në postën e brendëshme, por me acarr, dhe Gazetarit nuk i beheshte vonë, dhe akoma më shum dashurohej në të.   

Ai, thoshte në përgjigjëjet e tija: “Sa herë i hedh ti këti zjarrit tim  që kam në zemër benzin, aq më shum ai kallet”.

Gazetari emigrant kishte shum zjarr dhe shqetsime në zemrën e tijë. Pas infarktit të vogël, ai u dekoncentrua dhe humbi çdo shpresë  për gjithçka që e bënte të lumtur dhe të gëzuar.

Në mjë rast, më kujtohet kur Gazetari  emigrant i kishte telefonuar se do shkoj ta grabisi si grabiqarë, ajo i kishte thene: “Hajde. Eja de. Të pres, ska problem”.

Gazetari pas kohësh masandej duke menduar i thoshte vetes: “Ndoshta ai ishte momenti për ta patur at trëndafil në dorë. Ndoshta   aty është dhe gabimi im që nuk  endërpreva këtë robëri këtu, dhe më dënoj koha pra. E humba ate që ma deshte aq shum zemra ime”. Dhe për kete kurr sja falte vetes. Vetgjykoheshte dhe përpëliseshte si peshku më të thatë.

Në njërin nga mesazhet e parafundit që ia kishte shkruar SS Ebardha në postën e brendëshme elektronike, i thoshte: “ Nuk e kupton se e keni tepruar. Në saje të sjelljes humbe një mike. E ke kuptuar se e ke tepruar së tepërmi me sjelljen që keni bërë”??!

E Gazetari emigrant nuk kishte bërë asnjë të keqe veçse që shptrehte dashurinë ndaj SS Ebardhës në mënyrën e tijë, dhe që treteshte për të dita ditës si kalami në zjarr. Por, ai e dinte se po e humbas, nga se kishte më informata se ajo ka kontakte të reja me të tjerë, dhe ky ishte hedhur në aut.

Gazetari emigrant me lot në sy ia kthente se shum është penduar, dhe se këto fjalë janë thënë në afekt, e jo nga zemra e tijë.

Ai, ishte në gjendje të gjitha fajet e botës ti mbvesh mbi vete, vetëm për mos ta humbur një dashuri të madhe që kishte me SS Ebardhën.

Më 4 shtatorë, gazetari emigrant ishte ftuar në intervistën e fundit për açplikimin e lejeqëndrimit  në Suedi. E intervistonte një Administratore me emrin Andreja Anderson, por at dit aty kishte dhe një përfaqsues nga mbreti Suedez.

Gazetari emigrant, nga fundi i intervistës u deklarua se po shkruante një Ronan shum të bukur, i cili do përktheheshte  dhe në gjuhën suedishte.

Ai, njohtoi at dit dhe një Regjisorë filmik me prejardhje shqiptare nga Kosova, dhe folën me ta për tu takuar e për të folur për çështjet artistike.

Pas intervistës, ai sqe i qetë. U nis e shkoi ta vizitoi vendin ku zhvillohej beteja më e zjarrtë e dashurisë së tijë me SS Ebardhën.

Atje, ishte shkatrruar çdo gjë. Dhe qau me zë të lartë. I qau zemra për çdo fjalë që kishte komunikuar  me personin e dashur. Iu kujtuan të gjitha detaet. Mallkoi nga zemra at vend të shkretë dhe u zbeh nga fytyra. U sqaronte masandej miqëve për këte, dhe qante si fëmijë.

Shkoi dhe e vizitoi Bibliotekën e Mondalit ku shpesh kontaktonte me të dashurën e tijë përmes internetit, dhe pasi pa një mesazh të sajë në adresën e brendshme të tijë, përsëri qau me lot, dhe i tha SS Ebardhës: “ Çfar suedezesh mi zemër. Unë, e kam një larg, dhe ajo më vlen sa e gjith Bota. Nuk kam punë me të tjera unë. Do mbetem i pamartuar dhe slidhem me tjetër unë”.

Dhe , kështu i kaloj dhe një ditë plot me pikëllim dhe lodhje, nga kujtimet që si harronte dot, nga zëri i tingëllueshëm, që, thoshte se dëgjohet sikur flet SS Ebardha.

Gazetari emigrant mundoheshte që të gjejë ndonjë që ta zavendësonte SS Ebardhën, por, asesi nuk i hiqeshte  nga syte e nga zemra ajo.

Mundoheshte që ta kthejë me mish e me shpirtë ate përsëri në jetën e tijë.

Gazetari emigrant i thoshte SS Ebardhës, s enuk është jetë ajo në vetmi, kur ske askend pran teje që e rrespekton  dhe e don.

Dhe ashtu, vazhdonin dialogimet përmes përmes postës së brendëshme elektronike.

Gazetari emigrant, përmes mesazheve, mundohej tia sqaronte merzitjen, dhimbjen, dhe mërzinë, si hd evetminë që kishte  në emigrim asaj, dhe i luteshte që tia fal gabimet që i kishin rënduar SS Ebardhësn.

Ai, i shkruante se do merret dhe me dokumentarizëm kur do vijë dita, dhe se ka njohtuar regjisorin me prejardhje shqiptare nga Kosova me të cilin ishte njohtuar në Geteborg, se do filloi ta shkruaj Skenarin për një film dokumentarë për emigrantët. E kishte në plan ta realizojë këtë projekt më tutje.

Asaj, për çdo plan i tregonte, për çdo hap që bënte, dhe çdo ide të tijë, ajo e dinte e para. Aq besim kishte sa dhe zemrën ishte në gjendje tia jepte në pëllëmbë. E ajo në fund do e tradhëtojë. Do e lërë pa asnjë arsyeje dhe shkaku kët Luan të dashurisë.

Kur një dit, Gazetari emigrant ishte i mërzitur shum, u ul në një karigë në parkun e qytezës dhe duke menduar, medituar, dhe qarë, shkroi në një tavolinë druri. “Unë, i humburi i botës, erdha të kërkoj liri këtu, gjeta vrobëri”, - Mellerud, 3 shatorë 2012, dita kur i mbushi plot 4 muaj në Suedi.

I fliste vetes duke patur monologje të heshtura; ku erdha unë?- pyeste veten. “ Burg i hapur. Vetëm që ska Gardian, por ka hajduta, kriminela, kriminela lufte, terorista, e çfar jo tjetër”, - fliste ai në vete.

SS Ebardha, zbutej disi dita ditës, dhe ky i afrohej përsëri sajë me sharmin e shkrimit që kishte.

“Shpirti im je ti, - i thoshte gazetari emigrant SS Ebardhës. Ti, nuk je rastësi, nuk erdhe rastësishtë në jetën time. Ty të solli vullneti i zotit pra”.

Kështu i fliste Gazetari emigrant dhe i vërtetonte SS Ebardhës se e don shum. Çfar dhe ti thoshte ajo, edhe fyerje, edhe sharje, fjalë të liga e të vështira, ai kurr nuk iu hidhërua asaj, dhe i thoshte, se nuk egziston emër  që mund ta zavendësojë ate.   

Pritjet e gjata, ronjet dhe demoralizimet, Gazetari emigrant i kompenzonte me leximin  e kapitujve dhe vargjeve nga Bilbla.

Ai, duke lexuar ndonjë varg që i linte përshtypje, luteshte dhe qante para Zotit si një fëmijë i vogël.

I tregonte një ditë dhe SS Ebardhës se i ishte rënduar shëndeti, dhe se nuk ndihej ajpak mirë. E lute ate që tia falte, nese deshte ajo, për gabimet eventuale, sepse edhe nëse kan ndodhur, ato kan qen pa hir, se me zemër e deshte shum.

I shkroi për intervjunë, dhe i tregonte si herëve tjera asaj të parës, i rrëfente që ta përkujtonte se si ka kaluar se si ka kaluar në intervju.

I mërzitur dhe i shqetsuar tejmase, përpiqej ta tejkalonte çdo situatë, por me vështërsi ia dilte disi.

Ajo, SS Ebardha pra, insistonte dhe thoshte: “Kurr më nuk do flasim siç kemi folur më parë”. Kurse, Gazetari emigrant meërzitej  dhe gjente fjalë në mes të mërzitjeve për ti shkruar dhe bindur se nuk e ka harruar.

“U thye gota, - i thoshte ajo. U mundova ta ngjisja, por nuk ngjiteshte ajo më”.

Gazetari emigrant i thoshte në përgjigjëjet që ia dërgonte: “Jo. Nuk është thyer gota”. Dhe vazhdonte mandej: “Ti, ishe shtylla ime  e jetës, dhe akoma je ajo. Po ti shikosh lotët  emija, por nuk i sheh, do bindesh ndoshta, se unë vuaj thellë në zemrën time. Nuk shërohem ato plagë aq lehtë SS Ebardha, pa prezencçn të ati që e don”, - i thoshte ai.

Në bisedat që kishte me miqt, ai shpesh e përmendëte një thënje: “ Në vend të huaj, je i huaj. Nuk të ngrohu djelli në vendin tënd, as në një vend të botës  stë ngroh më”.

Gazetari emigrant shum e deshte jetën e gjallë. Kishte dëshirë të bisedonte dhe të kontaktonte  me njerzit. Të shkëmbente mendime dhe përvoja. Biles, në disa raste kishte kishte biseduar me pijanecët e qytezës ku jetonte në Mellerud.

Ai, u fliste për jetën normale. U tregonte se edhe ai ka patur paudhësi në jetën e tijë, por duke u mbështetur tek Zoti, ai i kishte tejkaluar ato.

Gazetari emigrant, Biblioteka e Mellerudit iu bë shtëpija e dytë. U mishërua me ambientin e sajë, dhe kishte shum momente të mira në jetë që i kalonte aty.

Edhe personeli e priste mirë dhe e rrespektonte. I ofronte mundësi dhe ambient pune që ai me sukses ta mbaronte punën  etijë si Gazetarë.

Duke pritur ti zgjidheshte statusi  në Suedi, ai shkruante vepra. Shum poezi dhe memoare si dhe tregime e eseje do shkruaj për dashurinë aty, për mallin e atdheut, për përçarjen e diasporës shqiptare, etj.

 

 

4. Dashurija e ëndrrave

 

 

Dhe ashtu, Gazetari emigrant i mbuluar në pikëllime dhe vuajtje, i dëshpëruar nga situata që e kishte ngushtuar, me lot në sy gati për çdo dit duke e akuzuar dhe vetveten, filloj e po shkruante poezi, këngë me mallë dashurije, vdiste dhe ringjalleshte, lute zotin që tia kthej SS Ebardhën, klithte në vetvete, ashonte dhe vetakuzoheshte, sepse kishte humbur shansin e dashurisë së ësndërrave të jetës së tijë.

Gazetari emigrant kishte shkruar në anksth dhe vargje për dashurinë e ëndërrave të tijë, ku thuheshte:

“Rrëmujë bremba zemrës,

Me gjak, përzier lotësh,

Dhe grryen përsëri,

As syzat e djellit se fshehin,

Grryen zemrën e plagosur,

Dhe pyet veten, kush je ti?..!

Ke pas diçka në dorë, dhe vet e ke humbur,

Të vjen të vetvritesh,

Mallkon ditën që je nisur të ikish,

Ke ardh në vend të ftohtë,

Dhe, copa akulli janë futur në zemër nga Poli i Veriut,

Ti, do ta kthejsh kohën, por ajo skthehet,

Të vret me pritje të kpotë dhe pyet veten,

Çkërkova këtu unë, ku skam as fis, as farë, as dashuri.

Mi gëlltiti ky vend qensh  dhe agonije pa fund,

Mi rrënoj ëndrrat e një dashurije që kisha unë,

Më shtriu përtoke, më bëri hi,

Më la pa ëndërrat, për një dashuri pa fund.

 

Gazetari emigrant, deri sa i shkruante këto vargje dhe ua lexonte miqëve, lotët si pushonin, vërtetë si Luan, dhe mundonte veten pakufi.

Dhe kështu pra filloi një periudhë e lodhëshme  e tijë, duke mos e larguar ate nga mendja e as nga zemra.

Në një mesazh që ia shkruante në postën e brendëshme elektronike, i parashtronte një pyetje. “ SS Ebardha,pash Zotin më trego, pse ishe aq këmbëngulse para 4 muajve që të largohesha sa më shpejt nga afërsija jote?! Ia parashtroj  kët pyetje vetes, dhe nuk gjej përgjigjëje, fare”. Por ajo, SS Ebardha filloj të mos ia kthente  më përgjigjëjet si mëparë. Filloi fare po i largoheshte.

Biles, në një përgjigjëje që kish shkruar, i thoshte gazetarit, se: “ Nuk do të komunikojmë ashtu siç kemi komunikuar deri më tani”.

Gazetari emigrant nuk gjente paqë, dhe tretej si sheqeri në ujë për çdo dit. Filloi edhe shëndeti po e lëshonte, dhe bimuniteti i organizmit po i dobësohej.

Ati, i mbeti vetëm dashurija si term dhe ndodhi  shpirtërore, dhe para miqve e quante “dashurija e ëndërrave.

“Ku ta dish, - thoshte ai, kohrat  ebëjnë të veten. Mund të ndodh që në moshë të thyer të jemi së bashku”, - vetbindej ai. Akoma svdiste shpresa tek ai Luan, për një afrim m etë dashurën  e tijë, të cilën e quante “bleta”.

Me ëndje përmendëte emrin e sajë, dhe mburreshte, edhe pse ajo më ishte larguar.

Gazetari emigrant, në vuajtje të thella, dita ditës humbaste shpresat për një kthim të sërishëm  të SS Ebardhës. Kishte shum zënka dhe mosmarveshtje nëpërmes të netit mes tyre.

E quante SS Ebardha me të gjitha fyerjet ate. Ai po, ishte krenarë pse ashtu e qiuante, dhe thoshte: “Veç le të jetë në kontakt. Mos më ik dhe mos më largohet, por le tmë thotë çfar të dojë dhe le të më ofendojë si të dojë.

Një ditë të lumë, siç e quante Gazetari emigrant, ndodhi një çudi e paparë, e pa besueshme, dhe e papritur.

SS Ebardha, pas shum nazeve, zënkave dhe hidhërimeve, iu paraqit në Skajp.

Filloi një pajtim dhe afrim i sërishëm, por me shum rezerva nga ana e SS Ebardhës. E akuzonte Gazetarin për gjithçka, dhe ky e duronte dhe i merrte të gjitha fajet  ebotës mbi kurrizin e tijë, vetëm ajo të ishte e qetë, dhe të mos ta humbaste përsëri.

“Kësaj radhe do jemi vetëm miq e shokë”, - i thoshte ajo, dhe e mbante kamerën e Skajpit hapur me orë të tëra, dhe Gazetari emigrant kënaqeshte duke e vështruar si ajo qëndiste punimet për 100 vjetorin e pavarsisë të Shqipërisë.

E shikonte ai me orë të tëra ate duke qëndisur dhe duke punuar, dhe bile shpesh herë dëgjonin dhe muzikë të përbashkët. Gazetari emigrant i propozonte muzikë të zgjedhur, e  ajo e pëlqente në shum raste. I pëlqente sidomos muzika e Ardit Gjebresë, dhe kënga e tijë “Flas me hënën”, dhe e ritransmetonte disa herë përderisa punonte në Gjergjefin e qëndisjes.

Ata flisnin dhe për tema të tjera. Bisedonin për shum punë, për dashurinë, për xhelozinë e sajë ngapak që kishte pse ky kontaktonte me të tjerat në net, për politikën, sepse ajo ishte e zonja dhe për ate.

Ajo i fliste për një fenomen që ajo e kishte si veti psikologjike dhe i dëshmonte për ato fenomene. “Më drodhi njëherë në ëndërr, më erdhi dhe më tha, ej çfar je duke bërë me njeriun ti. Do ta marr shpirtin po se përmirsove gabimin”. Dhe për shum ngjarje të tjera që i kishin ndodhur asaj.

Por, ajo dikur më parë ishte marr me punë jo të mira. I dëshmonte dhe vet Gazetarit se kishte shikuar dhe nëpërmjet të letrave të Tarrotit, dhe në filxhan kafeje.

Ishin këto gjëra që Gazetari emigrant i urrente. Ato, ishin kundër vullnetit të Zotit, dhe ai e lute shum që ajo të pendoheshte dhe të largoheshte nga këto, dhe të mos bënte më gjëra të këtilla. E lute Zotin që ta largonte SS Ebardhën nga këto sende që ia shkatrronin ardhmërinë, por ajo si duket se kuptonte Gazetarin emigrant, dhe andaj më vonë, dhe do të ndodhte dhe ndarja definitive.

Për këto momente, lumturija e Gazetarit ishte ngjitur majave, dhe ai nga gëzimi, fluturonte. Falenderonte Zotin që ia kthej përsëri të dashurën e tijë, për të cilën vuante thellë në zemër.

Ai, nuk u nda nga komputeri dhe interneti, as natë as ditë. Mbeti i lidhur për tijë. Bile, dhe shum pak hante, duke e çpritur të dashurën  e tijë të dilte në internet.

E ajo, qëndiste atje larg në Bosfor Shqiponjat në fustanet e sajë që i kishte dizajnuar aq bukur, dhe me dashuri ishte përkushtuar kësaj pune të madhe.

Me orë të tëra, ditë e natë, përkushtohej  mbi ta ajo, duke dashur që ta mbrrinte afatin e festës së madhe të 100 vjetorit të pavarsisë.

Dhe e mbrriti. Dora e sajë e artë, dhe Gazetari emigrant mburrej me punën dhe sakrificën  e sajë  që kishte.

Dhe keshtu, kjo zgjati më shum se dy javë, deri s anë skenë nuk u paraqitën maskarenjtë, siç i quante ai, prishësit e lidhjeve dhe dashurive, të tipit të INFO PLUS shkatrrimtarve dhe miqëve të Sali Berishës, Kryeministrit aktual të Shqipërisë, njerzit e tmerrit informativ që dinin vetëm të shkatrrojnë dhe ti vjedhin shkrimet e huaja pa i njohtuar autorët e tyre, prishësit e armërive të njerzve dhe shoqërive. Dhe, karagjozët të tjerë, që lëre që ndërhyrën në karakterin e sajë të brishtë e të ulët, por ia shlkatrruan dhe lidhjen, duke i keqpërdorur profilet  dhe faqet e tija të internetit, duke e fyer dhe sharë SS Ebardhën përmes tyre, sikur këto tia bënte Gazetari emigrant, i cili jetën jepte për te.

Por ai zemër Luani i gjente se kush ia bën varrin, sepse kishte miqt në Serverin e GOOGLES, dhe i din maskarenjt dhe tradhëtarët e kombit se kush ia bën gropën, ku një dit do ti groposë ai me dotën e vet ata.

Dhe një ditë, duke mos e kuptuar SS Ebardha Gazetarin emigrant, u rrënua çdo gjë, si një kullë prej letrash. Ra, e gjith ajo që u përtëri për ato 2-3 javë, dhe u përplas në ujë.